Thanksgving

De laatste donderdag van de november is het Thanksgiving. Deze landelijke feestdag wordt door alle lagen van de bevolking gevierd en is misschien wel belangrijker dan Kerstmis. Haar invloed strekt zich uit tot weken van te voren. Zo was bijna onmogelijk om afspraken met klanten te plannen. De meeste zijn onderweg naar familie of moeten juist thuis blijven om gasten te ontvangen. Op de luchthaven hing een aparte sfeer.Gewoonlijk zijn er meer frequent flyers dan gewone passagiers (zie ook Next Stop Reno). In de week van Thanksgiving zijn de rollen omgedraaid. Voor de meeste van  mijn collega’s is dit juist de reden om de luchthaven te mijden. Al die onervaren reizigers bij de de bagage, security check en gate. Gewoonweg verschrikkelijk. Eerlijk gezegd viel me dit nogal mee. Het was juist wel prettig om in de rij te staan zonder een zakenman in een te groot pak die zijn telefonische vergadering over zijn bluetooth hoofdtelefoon rechtstreeks in je oren toetert. In plaats daarvan families waarvan de kinderen opgewonden zijn van de (eerste) reis die ze maken.

Verder opvallend was dat men unaniem uitkijkt naar dit evenement terwijl mijn ervaring in Nederland is dat juist velen heel erg opzien tegen een verplicht nummer met de familie. Wie is niet blij als ze weer de kerst overleeft hebben? Wellicht kan het verschil verklaard worden doordat de afstanden zo groot zijn in de VS dat de meeste famileleden elkaar maar heel weinig zien. Verder is het traditie dat je ook iemand uitnodigt die geen juist geen familie is. In hoeverre dat ook daadwerkelijk zo gedaan wordt is mij niet duidelijk. Anderzijds heb ik niemand gehoord die Thanksgiving alleen met gezin doorbracht

Het menu voor thanksgiving is dan weer lekker makkelijk, dwz gegrilde kalkoen. De meeste koks staan heel vroeg op om een geprepareerde schotel urenlang langzaam te garen in de oven. Het precieze procedé wordt met wat vaagheid omgeven. Dit geheim van de chef is vaak het resultaat van jarenlang verfijnen. Verder eet men kalkoen maar één maal per jaar. Niet gelukt, over twaalf maanden weer een kans. Daarnaast kunnen de koks hun fantasie kwijt in de vulling van de kalkoen waar vaak brood een van de ingrediënten is.

Dit jaar waren ook wij werden uitgenodigd voor thanksgiving. Net zoals eerder was ook dit een soort déjà vu. Voordat ik naar Atlanta verhuisde realiseerde  ik me niet hoe typisch Amerikaanse films zijn in het verbeelden van het alledaagse leven. Schoolbussen, High School Football, Sportsbars of zelfs hoe huizen of wijken zijn ingedeeld. Nu kan ik geen Amerikaanse film meer zien zonder die herkenning. Thanksgiving is misschien wel het beste voorbeeld hiervan. 
De kalkoenlucht was duidelijk waarneembaar bij binnenkomst. Zoonlief was net teruggekomen van de universiteitscampus en was zijn wasgoed aan het sorteren. Toen het een uurtje later tijd was voor het diner werd de kalkoen door de heer des huizes op een groot dienblad de kamer ingeleid. Dat hij daarbij zijn handen verbrandde kon de pret niet drukken. In ieder geval kwijtte hij zich goed van de taak om het vlees te snijden. Hierna was het tijd om voor iedereen om aan iedereen dank te zeggen. De jongere broer van zoonlief dankte dat hij fantastische ouders had en dat hij blij was om met hun aan de eettafel zitten. Bonuspunten voor het kerstkado zou je zo denken maar eigenlijk klonk het heel oprecht. Ik heb me zelfs voorgenomen om dit ook bij terugkomst in Nederland proberen vast te houden. De rest van de avond is verlopen zoals andere avonden met veel eten en drinken. Een zeer geanimeerde discussie over softdrugs passeerde de revue. Zoonlief dacht dat hij in de gasten van Amsterdam wel medestanders zou vinden voor zijn voor Amerikaanse begrippen liberale ideeën. Zijn vader probeerde zijn anti-drugs standpunten met hand en tand te verdedigen. Op het laatst moest ik me in deze discussie het vege lijf redden door te beweren dat ik wel eens een joint gerookt had maar niet geïnhaleerd had...

 Een aantal uren later lagen we uitgewoond op de bank naar een ijshockey (onze gastheren kwamen uit Canada) wedstrijd te kijken. Helemaal goed en voldaan en verder moest ik ook weer energie vinden. Om klokslag 12 uur begint namelijk Black Friday maar daarover later meer...

It's a smål world...

Ongeveer een week geleden kwam er een zeer vertrouwd klinkende vraag: “Zullen we naar IKEA gaan?”. We misten wat huishoudelijke attributen en dan konden we gelijk kijken of ze hier ook de Zweedse gehaktballetjes op het menu hadden. De beslissing was snel gemaakt. De reis iets minder. De lokale vestiging in Atlanta was omgeven met files van de avondspits. Op zich maakte dit het echte ‘IKEA - gevoel' al wat sterker. Zo heb ik eens in Amsterdam Zuid Oost op zondagmorgen in de file gestaan terwijl ik dacht dat iedereen naar Ajax – Feyenoord ging. Een misvatting toen bleek dat het overgrote deel van de auto’s rechtstreeks de parkeergarage van de IKEA instuurde. Ook hier in

IKEA (Atlanta) plattegrond

Atlanta voelde de parkeerplaats al vertrouwd met het vaste blauwgele kleurenpatroon. Dit werd binnen versterkt door een opeenstapeling van herkenningen. Eerst Småland, dan IKEA gidsen, de roltrap, dan de woonkamers, de banken, Slaapkamers bedden en dan de keukens. Allemaal in de herkenbare opstelling en uitgerust met een combinatie van Billy’s, Besta’s en Pax’en . Eindelijk was ik in de VS niet meer zoekende maar wist precies waar ik moest zijn. Toen we anderhalf uur later een verdieping lager in het magazijn in de rij voor de kassa stonden was ik er zeker van dat we door een mirakel getransporteerd waren naar andere kant van de oceaan en dat Marta en ik zo onze spullen onder de rook van de Arena zouden inladen. Zelfs de supermarkt met Zweedse zalm en snacks was precies zoals ik het verwachtte. 

Eenmaal buiten toch een teleurstelling. De wolkenkrabbers om de parkeerplaats trokken mij uit mijn droom naar beneden. Toch had ik het kunnen weten. Er waren immers kleine subtiele aanwijzingen dat we op een ander continent waren. De koelkasten en de beschikbare ruimtes daarvoor in de keukens waren heel groot. Er waren schotten bij elk bureau (zie foto) om de Amerikaanse 'cubicle kantoor cultuur' van dienst te zijn. Verder was er bij het restaurant niet de bekende drukte. In Amerika heb je blijkbaar wat meer ‘fast food’ concurrentie. De  De kwaliteit van het eten (voor zover je dat kan zeggen) leek me ook wat minder dan we in Nederlands gewend zijn. 

Wellicht levert een onderzoek van deze kleine verschillen tussen de IKEA’s overal ter wereld wel zeer interessante antropologische data op.

Mocht je willen weten hoe Amerikanen tegen IKEA aan te kijken is deze blogpost misschien een idee. Anderzijds ben ik eigenlijk nooit een IKEA interieur bij één van onze kennissen hier tegengekomen. Hun interieur is in onze ogen gauw wat klassiek. De bezoekers bij IKEA waren voornamelijk import en maar weinig echte Yanks. 

Desalniettemin is het schikbarend dat een Zweedse wereldwijde winkelketen zo goed een thuis gevoel kan opwekken. Misschien is thuis toch waar je huis is... 

How to bluff your way into America: 5 - Yes we can... blame!

Sinds ik hier in Amerika ben is vreemd genoeg de landelijke politiek een van mijn vaste gespreksonderwerpen. Dit terwijl  in Nederland ik me nauwelijks aan dat soort discussies waag. Waarschijnlijk omdat ik in de VS onvoldoende de subtiliteit van het politieke debat kan doorgronden. Anderzijds is het een van de weinig onderwerpen waar je al snel wat vanaf kan weten. Hierbij helpt het dat voor onze ogen de politiek netjes verdeeld in twee partijen, links (de Democraten) en rechts (de Republikeinen). Deze verdeling is verder overal in de maatschappij te vinden. De media, zoals kranten, radio en televisie positioneren zich bijna altijd aan linker- of rechterzijde van het politieke spectrum.  Ook bevolkings groepen zijn netjes verdeeld. Blanke mannen aan de rechterkant.

Republikeinen vs Democraten

Vrouwen, en niet – blanken stemmen vaak op de democratische partij. Dit is zelfs zo bepalend dat bij verkiezingen de strategie van de democraten erop gericht is om niet blanken en vrouwelijke kiezers daadwerkelijk te laten stemmen terwijl republikeinen de mogelijkheid tot kiezen voor niet Amerikanen proberen aan te scherpen. Ook op inkomensgebied zijn de voorkeuren duidelijk. Arm stemt links, vermogend kiest rechts. Verder, geografisch gezien, is het noord-oosten en het westen democratisch grondgebied, terwijl de rest vooral rechts georiënteerd is.

Fox News - Fair and balanced ?

Nu wil ik je verder niet vermoeien met de Amerikaanse politiek. De traditionele media zijn natuurlijk veel beter in het duiden van alle bewegingen. Echter mijn dagelijkse omgeving, Alanta ligt in het zuiden, en ik heb veel goed verdienende blanke mannelijke collega’s, is voor 99.9 % aanhanger van de Republikeinse partij of misschien beter gezegd, tegen die verfoeide socialistische democraten. Sommige televisies/radiostations zoals Fox news en WSB Talkradio zijn een constante tirade tegen Obama en zijn kameraden.
Het is bijna humoristisch te horen hoe ze elk nieuwsfeit kunnen draaien tot iets negatiefs voor de huidige president. Neem de Ebola crisis. Toen Obama voor het eerst de Amerikaanse aandacht er op vestigde werd het eerst als onbelangrijk buitenlands beleid geduid. Dit terwijl er zoveel belangrijke binnenlandse issues waren. De publieke opinie sloeg echter helemaal om toen de eerste Ebola patienten in de VS kwamen. Hoe had dit ooit kunnen gebeuren en nu Obama de onrust probeerde te beteugelen werd er gesteld dat hij crisis had onderschat.

Als ik tegen het ‘Obama bashen’ enige nuance probeer aan te brengen (of gewoon lekker Amsterdams probeer te zuigen) word ik weg gekeken als een onwetende socialistiche Europeaan. Het is gewoon onmogelijk dat een blanke man van middelbare leeftijd uit zichzelf sympathie voor de huidige regering zou kunnen tonen. De hele overheid is een niet te vertrouwen boevenbende en je kan beter een leger aan automatische oorlogstuig aanschaffen om jezelf te beschermen tegen hun invloed. Het maakt de meeste uiteindelijk zelfs niet uit wie er uiteindelijk in Washington de touwtjes in handen heeft. Republikeins of democratisch, ze kosten meer geld dan ze opleveren.

Zo langzamerhand heb ik het idee gekregen dat het een soort 'male bonding' is om lekker gezamelijk de overheid af te zeiken. Met de tegenpartij draag probeer ik me nu te integreren...

Werken als een Mexicaan (2)

Had ik het in mijn vorige blog berichtje nog over de immigratie problemen bij de Mexicaanse - Amerikaanse grens. Een paar dagen geleden stuitte ik op een artikel (CNN - link) waarin de grens in relatie wordt gebracht met actuele nieuwsfeiten. Zo zou de Republikeinse partij zich zorgen maken deze specifieke grens omdat zowel ISIS als EBOLA via deze overgang 'vrij' toegang tot de VS krijgen. De grensbewaking had blijkbaar al te maken gehad met enkele militante moslims. Daarnaast is er grote ongerustheid over Ebola en hoe Amerika zichzelf kan beschermen. Het kunnen 'afgrendelen' van de zuidgrens was een van de opties. Voor mij zijn er wat meer voor de handliggende maatregelen denkbaar maar misschien hebben de republikeinen nog ander politiek gewin voor ogen.

Werken als een Mexicaan

Immigratie is een belangrijk politiek twistpunt op zowel regionaal als landelijk niveau. Obama wordt zowel van linker- als rechterzijde bekritiseerd over zijn beleid. Elke maand steken alleen al vijf- tot tienduizend kinderen uit Midden- en Zuid-Amerika de Rio Grande over. Deze rivier in Texas markeert de duizend kilometer lange grens tussen de VS en Mexico. En hoewel niet al te diep komen toch een aanzienlijk aantal van die kinderen om bij deze gevaarlijke oversteek. Hun 'geluk' is wel dat als ze over de grens komen ze een goede kans hebben om te mogen blijven. De meeste volwassenen daarentegen zijn gedwongen hun toevlucht tot de illegaliteit te nemen

De gemiddelde (rechtse) Amerikaan lijkt echter ongevoelig voor al dat leed en de wanhoop die leidt tot deze tocht. Zij zien vooral dat deze kinderen en hun ouders de Amerikaanse welvaart koek komen opsnoepen. Volgens hun moet Obama snel actie ondernemen om deze toestroom in te dammen. Strengere grenscontroles, een rigoreus terugzetbeleid en een duizend kilometer lang hekwerk zijn volgens hun de juiste set van maatregelen. 

De andere kant van de medaille is dat al het zware werk (in ieder geval in Georgia) wordt gedaan door Mexicanen. Er is geen stukje groen of goot wat niet door Mexicanen wordt beheerd of het nu weekend of een gewone weekdag is. In mijn omgeving schieten de woonwijken als paddestoelen uit de grond. Al deze projecten worden bemand door Mexicanen die dag en nacht zich uit de naad werken. Dat in de bouw zowel absoluut als relatief meer werknemers omkomen dan in elke andere industrie lijkt niemand wat te deren. Deze illegale werknemers hebben geen stem in de nationale politiek.

Andere immigratiebevolkings groepen zijn door deze druk van onder aan de maatschappelijke ladder vanzelf wat omhoog gekropen. Brazilianen bezetten kapsalons en beauty markt. Zuid Europeanen hebben een restaurant en Aziaten het wassen en herstel van kleding. Nederlanders moeten het dan weer hebben van nutteloos advies in de IT industrie.

Een saillant detail van deze immigratie is dat boze tongen beweren dat deze door beide overheden stiekem gedoogd worden. Voor Amerikanen is het toegang tot goedkope arbeidskrachten terwijl het geld wat deze immigranten terugsturen naar een hun achtergebleven familieleden zeer welkom is in het land van oorsprong. Verder zijn vergrijzingcijfers in de VS aanzienlijk lager. Dit wordt bijna alleen veroorzaakt door een constante immigratie van jonge werkkrachten. 

Hoe het ook zij 'werken als een mexicaan' is algemeen gebruikte uitdrukking geworden voor je dagenlang uitsloven voor weinig gewin...

How to bluff your way into America: 4 - On the rocks!

Laatst was ik op een feestje en toen ik aangaf dat ik mijn Cola zonder ijs wilde hebben werd ik even raar aangestaard maar toen toch herkenning. 'O ja, dat is zo Europees!'. En het is waar, welke frisdrank ook, in Amerika is het pas echt fris als de helft van de beker volgestort is met ijs(blokjes). Medepassagiers vragen me zelfs meteen waar ik vandaan kom indien ik in het vliegtuig een drankje zonder wil. En zelfs dan krijg je in de helft van de gevallen toch nog 'met' omdat het zo een automatisme is. Ik denk dat aandeel koersen van frisdranken zullen dalen indien opeens Amerikanen hun drankjes puur zouden nemen. Immers nu wordt de helft door het ijs aangelengd met bevroren water terwijl zonder ijs de beker even vol wordt geschonken. Ik denk dat dit ongeveer 40 % meer drank kost.

In de VS is ijs zo'n basisbehoefte dat je in de supermarkt grote zakken met 15 kilo ijs kopen terwijl de meeste koelkasten automatisch ijsblokjes voor je maken. En ik moet eerlijk bekennen,  ook ik heb me langzaam de gewoonte aangemeten om s'avonds met mijn fris 'on the rocks' de televisie af te zappen.

Dus de conclusie is,  in de USA ben je cooler met ijs dan zonder.

Blog writer's block

Misschien is het al opgevallen dat het aantal blog ‘posts’ de laatste maanden drastisch is afgenomen. Laat ik het dan maar meteen toegeven...  Ik lijd onder een ‘writers block’ en in dit geval misschien wel een blog writers block. Een klein onderzoek leerde dat die term echt (op Internet dan) bestaat en ook wel 'Bloggers Block' genoemd. Eén van de oorzaken is dat mijn werk hier alle tijd en energie op slurpt en dat mocht ik tijd hebben om iets op papier te zetten ik er in dat geval gewoon geen zin in heb. Aan de andere kant begint het nieuwe en speciale van het leven ook te verdwijnen en moet ik meer mijn best doen om met een frisse blik naar mijn nieuwe omgeving te kijken. Dit werkt ook vice versa. Mijn omgeving kijkt ook minder met een frisse blik naar mij naarmate ik meer ingeburgerd raak. Het is net als vroeger als je voor het eerst  met de trein naar een nieuwe klant of studie gaat. De leukste ontmoetingen/gebeurtenissen vonden de eerste reizen plaats. Na een aantal keer worden de vertragingen, connecties en medereizigers al gauw een sleur en neem je je omgeving niet meer waar. Tegenwoordig kan je je ook nog eens verstoppen achter je mobieltje. Anderzijds vermijden een aantal van mijn Amerikaanse collega’s al discussies over veiligheid, immigratie politiek en wapens met me omdat ze weten dat ik met geslepen messen klaar sta voor een robbertje debatteren. Zo krijg ik minder en minder input voor nieuwe onderwerpen voor de blog. Desalniettemin wil ik me hier vooralsnog niet bij neer leggen en hoop met wat extra inzet nog steeds ideeën voor nieuw blogstukje te krijgen.

Immers, het leven is voorbij voor je weet als je niet de tijd neemt om zo nu en dan stil te staan en rond te kijken.

How to bluff your way into America: 3 - Coupons & korting

Mijn vader heeft zich sinds zijn pensioen gespecialiseerd in korting, aanbiedingen en deals. Geen apparaat komt meer hun huis binnen zonder dat hij zich van de bodemprijs heeft verzekerd. Hier in Amerika valt op dat niet alleen pensionados hun portefeuilles nazoeken naar kortingsbonnen. Zakenmannen, huismoeders of teenagers, iedereen heeft wel coupons of kortingskaarten. Ik denk dat deze sport nog populairder is dan honkbal, basketbal en American Football bij elkaar. De eerste maanden zagen we dan ook oprechte verwondering van kassieres dat wij geen enkele aanspraak op alle discounts wilden maken. “Waar kwamen we wel niet vandaan?” werd gevraagd omdat het wel duidelijk was dat we geen locals waren. Nu een paar maanden verder hebben we ons ook hiermee beter geïntegreerd. Het wekelijkse bezoek aan de supermarkt wordt voorafgegaan door een grondige inspectie van alle verzamelde coupons. We kunnen nu verder minimaal 20 centimeter aan klantkaarten overleggen voor de lokale retailketens. 

Ik heb me nog lang kunnen distantiëren maar de laatste week was ook ik aan de beurt.  Zo was de lokale kapper uitgezocht omdat deze een goede korting beloofde voor een nieuwe klant. Nadat ik van mijn overtollige haar was verlost wilde ik vol trots mij korting coupon presenteren. Echter de kortingsbon was nergens te vinden en de kapster was niet verwurmen. Geen coupon, geen korting. Thuisgekomen zag ik de betreffende kortingsbon nog op de keukentafel liggen. Hij bleek ook nog eens van een heel andere kapper...

MH17

Eerder gaf ik aan dat het nieuws zich voornamelijk alleen op Amerika richt en dat wat in de rest van wereld gebeurt vooral in de kantlijn wordt belicht. Een opvallende uitzondering is het trieste nieuws rond de ramp met MH17. Deze tragedie bevolkt nu al een week de voorpagina’s van grote nieuwszenders als CNN en NBC. En niet alleen de acties van Obama en de Amerikaanse slachtoffers maar ook vooral persoonlijke verhalen uit Nederland worden naar voren gebracht. Wellicht dat in de Verenigde Staten bewust of onbewust deze kans weer wordt aangegrepen om de ouderwetse oost-west verhouding (zie ook midlife-crisis) in ere te herstellen. Desalniettemin voelt deze aandacht toch als erkenning voor al het leed en een kleine steun in de rug. 

How to bluff your way into America: 2 - Slagzin jezelf!

Je kan veel van Amerikanen zeggen maar in marketing zijn ze onovertroffen. Zo zijn namen van bedrijven al slagzinnen op zich. “Two man and a van” - een verhuisbedrijf, Facebook - social media, Burgerking - fastfoodketen, Bestbuy - electronica keten en Teradata - software bedrijf die zich richt op opslag en verwerking van grote hoeveelheden data. Deze naammarketing gaat verder dan alleen commerciele bedrijven. Ook het nieuws  wordt gepresenteerd als het ware een reclame boodschap. Hier ook weer die rake beschrijvingen: “Watergate”, “War on terror”, “Desert storm”, “Boston Bomber” voor iemand die een bom plaatste tijdens de marathon van Boston en Governator voor Arnold Swarzenegger. Des te korter, des te beter. En het gaat nog veel verder. Zo werd Obama’s eerste verkiezing grotendeels gewonnen op het juist brengen van ‘YES WE CAN’.

Deze marketingcultuur heeft ook een beetje de omgang in mensen bepaald. Het is belangrijk jezelf als een aanbieding te kunnen beschrijven. Kort is beter dan volledig, positief is beter dan realistisch. Hollandse nuchterheid en bescheidenheid wordt niet begrepen of gewaardeerd. Wil je goed integreren moet je jezelf goed marketen. Op de juiste tijd, de juiste plaats en met de juiste boodschap. Nu na vele pogingen begin ik hierom morgen met :

Edwin Commandeur – Einstein meets Superman

Ik laat nog wel horen hoe dit werkt.Veel te verliezen heb ik niet, ;-)

Voetbal vs Soccer

De afgelopen weken was er in de VS sprake van een ware voetbal rage. Overal werd het WK in Brazilië besproken. Amerika herbergt natuurlijk ook veel (afstammelingen van) immigranten die met de wedstrijden van hun eigen nationale team eindelijk hun identiteit kunnen tonen. Vooral Midden- en Zuid-Amerikanen laten zich luid en duidelijk horen in de lokale pubs en op straat. Voor mezelf gesproken leidde mijn ‘exotische’ Nederlandse afkomst tot vele positieve reacties omdat onze jongens het gelukkig weer goed doen op het mondiale eindtoernooi. Daarnaast riep het voetbal ook veel interne discussies tussen de Amerikanen zelf. Aan de ene kant waren er de voorstanders dat de VS zich eindelijk wat meer internationaal integreerde. De resultaten van TEAM USA hielpen dit standpunt want als iets verkoopt binnen de VS is het succes. Helaas werd de opmars van de Amerikanen gestopt door het in hun ogen nietige Belgie. Hoe kan een land van nauwelijks 11 miljoen inwoners (en ook nog eens hopeloos verdeeld) het beste land ter wereld een wedstrijd lang tegen de muur zetten? Natuurlijk kreeg veel aandacht dat nog nooit een doelman (Tim Howard) zo veel reddingen gedurende een WK-match verrichtte maar zelfs de meest chauvinistische Amerikanen moeten toegeven dat dit niet echt een teken van sterkte was. Na de uitschakeling kregen de voetbaltegenstanders meer aandacht. Voetbal, of soccer zoals het hier heet, blijft immers vooral een sport voor vrouwen (in de VS nog waar ook) wat niet de dynamiek van bijvoorbeeld een honkbal of basketbal heeft want daar kan de hele wedstrijd van alles gebeuren. Een vliegtuigpassagier in de stoel voor me werd voor een watje ("are you some kind of socialist??!") uitgemaakt toen hij bekende dat hij die avond voetbal ging kijken. Ik zou niet weten hoe je beter de trots van een Amerikaan kan krenken. Het enige echte voetbal (Football) is American Football voor de Yanks. Een sport voor echte mannen hoewel ik geloof dat rugby’ers daar dan ook weer anders over denken.

Laat ze maar in hun eigen sop gaar koken. Morgen trek gewoon weer mijn Oranje shirt aan met mijn gebruikelijk slagzin hier:

“It isn’t much if it ain’t Dutch”

How to bluff your way into America?

Zelfs na 6 maanden VS word ik al snel gevraagd waar ik vandaan kom. Duitsland, Zwitserland en zelfs Rusland zijn de meest voor de handliggende kandidaten. Dit voelt enerzijds als prettig en exotisch maar aan de andere kant vreemd genoeg als een soort afwijzing. Het is alsof ik weer in Italië ben waar ik met mijn beste Italiaans de Gazetta Dello Sport poog te kopen om vervolgens netjes in het Engels te worden beantwoord of ik misschien ook de Telegraaf zou willen. Je hoort er toch niet bij...

Nu bestaat de echte Amerikaan niet. Het is meer een samenraapsel van culturen en gelukszoekers die een opvallend gemixed leven leiden. En hoewel het een gigantisch groot land is hebben ze hierom juist een grote gemene deler. Zo kan je dezelfde winkelcentra (met dezelfde groepen winkels en restaurants zien in Atlanta in het zuidoosten als bijvoorbeeld in Portland in het noordwesten. Het gaat nog veel verder dan ‘shopping infrastructuur’. Nationale sporten als honkbal, basketbal, American Football en ijshockey zijn daadwerkelijk nationaal. Superbowl (American Football), NBA Finals/March Madness (basketbal) en World Series (honkbal) worden in alle uithoeken gevolgd. Verder hebben de schoolsystemen ongeveer dezelfde ijkpunten. Zo zijn prom (eindbal), SAT (soort van CITO toets voor de middelbare school), schoolbussen en vakanties zo cultureel verankerd dat ze veel terugkomen in films, televisieseries of popmuziek. Ook verhuizen Amerikanen veel gemakkelijker. Het ontbreken van grenzen maakt de heuvel waarachter het gras groener lijkt toch wat minder hoog. Bij mij in de buurt komt bijna niemand oorspronkelijk uit Atlanta of zelfs Georgia maar zijn (net zoals ik) op de een of andere manier aangetrokken door de gezonde economische situatie hier.

Zo bezien zou het dus niet zo heel moeilijk om wat anoniemer op te gaan bij deze grote diverse groep. Collega Gert Jan kwam eens met het idee voor een reeks ‘how to bluff your way into...’. Dit zouden dunne boekjes moeten zijn (van maximaal 10 pagina’s)  waarbij de puntjes naar believe kunnen worden ingevuld door elke vakgebied, hobby of subcultuur.  In zijn ogen was voor acceptatie in een bepaalde omgeving niet veel meer nodig dan het kennen van een specifiek jargon en deze redelijk zelfverzekerd weten toe te passen.

Hierom, na een paar maanden ervaring, wil ik proberen een reeks te starten  “how to bluff your way into America”. Deze serie zou wat mij betreft kleine tips moeten bevatten om als Hollander minder op te vallen in het Amerikaanse dagelijkse leven. Mocht een ieder nog andere suggesties of ideeën hebben dan houd ik me van harte aanbevolen. Ik doe zelf een eerste voorzet:

How to bluff you way into America?

deel1: How are you doing antwoord

De eerste maanden werd ik hier nogal van stuk gebracht doordat men elkaar te pas en te onpas begroet met ‘how are you doing?’. Ik begon in zo’n geval dan na te denken hoe het daadwerkelijk met me ging of hoe ik me voelde en wat ik hiervan zou delen met de persoon die me begroette. Waarom zou hij dat willen weten? Op zijn beurt zag ik bij hen de bevreemding omdat hun oppervlakkige vraag geen response kreeg en of ze met een soort autist te maken hadden. Nu blijkt dat ze helemaal niet geïnteresseerd zijn in het antwoord. Het is zelfs geaccepteerd om het volledig te negeren maar wil je toch het minst opvallen kun je beter meedoen in dit vraag en antwoord spel. Hierom kan ik de volgende zin op elk moment van dag opdreunen:

“I’m fine/great/super*, thank you. How are you?"

*Wissel ik af na al gelang het moment van de dag en dag van de week. Maandagochtend is het ‘fine’, vrijdag avond ‘super’.

Alle communicatie hierna gaat een stuk soepeler en de eerste slag is een daalder waar. De eerste blufles is dus om  een kort ‘how are you doing antwoord’ uit het hoofd te leren en deze proberen snel, zonder accent en zo emotieloos mogelijk uit te spreken.

Midlife Crisis

Waar ook in Amerika, de etherfrequenties worden naast de al eerder genoemde religieuze zenders (zie Twighlight Zone)  voornamelijk bevolkt de ‘good old’ eighties (rock) stations

De Michael Jackson’s, Bon Jovi’s en tal van ander langharig tuig dat blijkbaar in de VS veel populairder was dan in Europa zijn dan ook overal luid en duidelijk aanwezig. En als je goed kijkt gaat dit veel verder dan alleen de muziek uit die tijd. De klassieke Star Wars films (78 – 84) worden nog steeds verheerlijkt of misschien is uitgemolken wel een beter woord. Zo is er geen shop in het nabij gelegen winkelcentrum dat geen product heeft met een referentie naar Darth Vader of Luke Skywalker. Daarnaast heeft ook Mike Tyson  (hoogtepunt tussen 1988 – 1990) meer bekendheid dan de huidige generaties zwaargewichten en is showworstelaar Hulk Hogan (86-91) met zijn partijen uit de jaren tachtig nog altijd immens populair.  Verder is  "Commodore 64" (1982) een Geuzenterm voor iedere oudere jongere en zelfs de toenmalige president , Ronald Reagan (81-89), wordt zowat heilig verklaard door zowel rechts als links.

Wellicht is het wat psychologie van de koude grond maar volgens mij toont de VS momenteel symptomen van een heuse midlife crisis. Immers, na de Tweede Wereldoorlog was de rest van wereld volledig afhankelijk van Amerika in zowel economisch, cultureel en politiek opzicht. De babyboom generatie gaf de noodzakelijke groei en verder was er de nodige ruimte om zich vrij te expanderen. In de jaren tachtig begon het Oostblok ook nog eens te verkruimelen en was Amerika als enige overgebleven wereldmacht op het toppunt van zijn carrière. 

Nu, anno 2014, heeft het Uncle Sam het moeilijk. Babyboomers gaan met pensioen en het kapitalisme heeft een stevige knauw gehad in de kredietcrisis. Ook politiek gezien heeft Amerika nogal wat verlies geleden in Irak, Afghanistan, 9/11 en interne conflicten. Ook hierdoor is de macht in de wereld aan het kantelen naar Zuid-Oost Azië met China voorop. In deze tijd van onzekerheid verlangen veel Amerikanen terug naar de jaren 80 waarin alles beter was (en misschien zij zelf ook wel).

Wil Amerika het tij keren (indien überhaupt mogelijk) zullen zij zich opnieuw moeten uitvinden. Afscheid nemen van wat eens was. Beroemde talkshows als ‘the tonight show’ en 'the late show’ hebben net het vertrek aangekondigd van hun presentatoren uit de jaren 80. Jay Leno is net met pensioen gegaan en David Letterman zal tot het eind van dit jaar te zien zijn. Lijkt me het beste wat Amerika op grotere schaal kan doen. Verbrand je verleden en verrijs als een feniks uit de as!

Road trip Nashville

Mijn ouders waren op bezoek en aangezien mijn vader nogal een country fanaat is leek het ons een goed idee een lang weekendje Nashville te plannen. Nashville ligt op zo’n 230 mijl (370 km) van Atlanta in het aangelegen Tennessee en dus nog net te doen met de auto. Zo’n autoreisje (road trip) is diepgeworteld in de Amerikaanse cultuur en een favoriete bezigheid van Amerikanen die hun hand er niet voor omdraaien om dezelfde afstand af te leggen voor een beleefdheidsbezoekje. Dus voor de volledige ervaring wij allemaal in de auto.

Nadat we de drukte van Atlanta verlaten hadden kon ik voor het eerst in mijn leven pas echt goed de cruise control gebruiken. Zonder tussenstop had ik mijn gaspedaal tot aan Nashville niet meer hoeven aan te raken. Echter hebben we een kleine aan boord dus waren we ergens net voor bij Chattanooga bij een (erg) lokaal tentje geparkeerd. Toen ik binnentrad zaten er drie mannen van een ondefinieerbare leeftijd aan de bar en ze keken allemaal op hetzelfde moment om. Ik hoorde spontaan Sergio Leone opzwellen en bereide me op een pistoolduel voor. De spanning werd verbroken toen Marta met een krijsende Lisa binnen kwam. Echter we konden haar niet daar verschonen. Volgens de barvrouw was dat niet hygiënisch en niet toegestaan door de lokale keuringsdienst van waren. Voor Lisa zelf zou het ook niet erg proper zijn geweest want ik geloof dat de parkeerplaats voor deze bar nog schoner was dan het etablissement zelf.

Nashville zelf heeft een echte Amerikaanse muziek historie. Vooral country muziek is diepgeworteld in deze stad. In elke bar of eetgelegenheid is er van sóchtends vroeg tot diep in de nacht live muziek. Een gezellige plek voor vrijgezellen feestjes of bedrijfsuitjes. Prominent in de stad is de Country Music Hall of Fame met daarom heen een echt museum. Eerlijk gezegd deed het mij allemaal nogal kunstmatig en nep aan. De franje en glitter van de tentoongestelde cowboypakjes waarmee artiesten als Roy Rogers en Lefty Frizzel (echt waar) optraden staat wat mij betreft model voor veel zaken in Amerika zelf. Ziet er snel uit maar eigenlijk nep en zonder veel inhoud. Dit wordt in Nashville nog eens extra geïllustreerd door één van haar grote attracties, een volledig nagebouwd Parthenon. Degene in Athene mag dan half vernietigd zijn, in Nashville staat hij in volledige grootte met een gereconstrueerd standbeeld van de godin Athene.

Replica Parthenon Nashville

Replica van Athena Parthenos

Een mooie tegenhanger van al deze franje is Johnny Cash. Aan de ‘man in black’ waren geen kleurige cowboypakjes of lijzige steel guitar solo's besteed. Misschien dat Cash daarom muziekgenres, continenten en bevolkingsgroepen kon overbruggen. Het kleine maar eerlijke museum ergens in een wat achterliggend steegje is wat mij betreft een aanrader. 

Johnny Cash

Cultuur

Cultuur laat zich moeilijk in woorden vatten. Hierom drie fotos':

Bartlesville, Oklahoma, USA:

Milaan, Italië:

(mijn) Amsterdam, Nederland (hoewel sommige Amerikanen daar anders over denken):

Taboe

Vandaag breaking news. Een gefrustreerde werknemer, verkleed als Rambo, schiet zes van zijn Fedex collega's neer bij een groot sorteercentrum in het nabijgelegen Kennesaw (zie oa CBS News), op zo'n 35 km van mijn woonplaats. Een triest geval dat familie en vrienden van de zeer ernstig gewonden zich zo zorgen moeten maken over hun geliefden. Uiteraard werd het geval lang en breed in het nieuws uitgemeten. Soms heb ik wel het gevoel dat dit het enige nieuws is dat de huiskamers bereikt. Desalniettemin, was het dit keer wel erg schrijnend. Immers, het lokale CBS station kon niet nalaten keer op keer te vertellen dat zij als eerste op locatie waren (nog voordat het door de politie afgegrendeld was) en dat zij levensechte beelden van de politiebelegering hadden. Daarnaast was de politiemacht wel heel trots (met de commandant voorop) dat zij al samenwerkend met vijf lokale politiemachten de boel snel onder controle hadden gekregen. Ze stonden beide wat mij betreft een paar dagen te vroeg op hun zelf aangesleepte podium.

Daarnaast werd er serieus ingegaan wat je moest doen bij een loslopende schutter, te weten:

1. Maak dat je wegkomt;
2. Als je niet weg kan komen, verstop je dan ergens;
3. Als je niet weg kan komen en je niet kan verstoppen gebruik doorslaggevend geweld tegen de aggressor.

Echter wanneer wordt er bedacht dat voorkomen beter is dan genezen? Er was niemand maar dan ook niemand die iets zei over het voor mij duidelijke verband tussen de vrije verkoop van zware wapens en dit soort incidenten. Het lijkt wel op sex in de jaren vijftig.

Het plaatsje waar de schietpartij heeft plaatsgevonden, Kennesaw dus, heeft zijn inwoners een aantal jaar geleden zelfs verplicht een wapen te hebben. De lokale burgemeester was trots dat sindsdien het aantal inbraken was afgenomen. Persoonlijk zou ik hem dit graag zien uitleggen aan de familie van de slachtoffers. Het aantal schietpartijen is ziekmakend en de oorzaak zou moeten kunnen worden besproken zonder angst op politiek verlies. 

Tornado Alley

Zoals al eerder gemeld zat ik de afgelopen weken in Oklahoma. Dit gebied ligt midden in ‘tornado alley’. Tornado alley is een corridoor van 500 km breed en 2000 km lang in het midden van Amerika die begint bij South Dakota en eindigt bij in het noorden van Texas.

Het is berucht vanwege de grote kans op tornado’s. Een tornado is een plotselinge verwoestende windhoos die alles vernietigt wat op zijn weg ligt. Ik dacht altijd dat de kans op een tornado redelijk klein was maar uit gesprekken met lokale werknemers bleek dat iedereen op de een of andere manier wel te maken gehad met dit natuurverschijnsel. Een aantal van hen had zelfs een een deel van een huis verloren en dubbel ongeluk want dit is bijna niet te verzekeren.

Hoewel ik eerst sneeuw bij Tulsa liet zien (zie Twighlight Zone) is het een aantal weken later hier al aardig opgewarmd. Door deze plotselinge warmte vanuit het zuiden en de kou vanuit het noorden bleken al voorwaarden voor Tornado’s te zijn gecreëerd. Al twee dagen van te voren werd er gewaarschuwd in de weerbulletins. Spanning werd verder opgedreven door een een tornado alarm bij de klant. Sirenes gingen keihard af en we werden door een aantal collega’s nu omgekleed als ‘drill sergeants’ gedirigeerd naar de schuilkelder. Achteraf bleek dit een oefening maar de dreiging werd reëler en reëler. 

In de schuilkelder

Onder het kantoorcomplex van de klant zit overigens een gigantisch gangenstelsel waarvan de nut en noodzaak me nu een stuk duidelijker werd. Onder de grond is het effect van Tornado’s een stuk minder verwoestend. 

Verder zag ik bij de plaatselijke ‘gamma/praxis’ wel heel veel grote ijzeren hondenhokken buiten staan. Eerst werd ik nog vertederd door de plaatselijk dierenliefde met zoveel luxe voor hun viervoeters. Nadere inspectie leerde echter dat dit schuilhutjes (safehouses) zijn, compleet met serienummer en noodzender. Dat laatste zorgt er voor dat indien de hut onder een (ander) huis ligt men in ieder geval weet of- en wie daar nog eventueel zou moeten liggen.

Toen ik die middag weer dezelfde lange weg naar de luchthaven nam werd de radio om de 10 minuten onderbroken voor een Tornado alarm en ik zag het weercomplex vanuit het oosten oprukken. Spanning nam verder toe en hoewel het natuurlijk hartstikke interessant voor de blog zou zijn liet ik dit toch liever aan mij voorbij gaan. Zou ik de luchthaven nog halen? Ik gaf nog maar wat extra gas.

Uiteindelijk bereikte ik de luchthaven in pikkedonker.  Maar nog vreemder. Een kwartier later, toen ik door de beveiliging heen was was de lucht al helemaal opgeklaard. Een storm in een glas water!

Tornado’s?

Heard it, done the drill and I have enough silly t-shirts...

Maak je niet dun, dik is de mode

Bij mijn allereerste bezoek in Atlanta viel het meteen op. Er zijn enorm veel (veel te) dikke mensen. Overal om je heen hebben mensen het moeilijk om zich te voet voor te bewegen. In mijn gebruikelijke haast heb ik al paar keer bijna een botsing gehad op een luchthaven of in een supermarkt.

Onderzoek naar overgewicht laat zien dat Georgia met 27.0 kg/m2 bij de staten hoort met de hoogste gemiddelde BMI  (Body Mass Index) van Amerika, want ze staan op plaats 5 van de 51. Verder heeft 29.6%  van de bevolking een BMI van meer dan 30, wat algemeen wordt aangeduid als obesitas. Ter vergelijking, het algemene BMI cijfer in Nederland is 24.9 waarbij maar 13.5 % een BMI van boven de 30 heeft. Mijn BMI is momenteel 23,6 waarbij alleen mijn buik bij de feestdagen last van obesitas heeft.

Nu een half jaar later, begin ik het wel wat beter te begrijpen. Het is bijvoorbeeld (bijna) onmogelijk om zonder auto ergens te komen Zelfs woonwijken zijn zo ingedeeld dat je al gauw 3 km met de auto moet omrijden om een huis te brereiken dat hemelsbreed op zo’n 200 meter afstand ligt. Verder is er bijna geen infrastructuur voor vervoer zonder auto. Onze kinderopvang ligt 1 km verderop. Helaas is het behoorlijk gevaarlijk om de weg die er tussen ligt te voet over te steken, een risico dat ik niet graag neem met onze kleinste.
Toen we nog geen twee auto’s hadden heb ik eens getracht mijn klant met het openbaar vervoer te bereiken. Zie hier wat Google voorstelde (Google Route planner openbaar vervoer). Behalve dat voor een afstand van 37 km je 3,5 uur onder weg bent wordt geadviseerd voor de eerste etappe nog steeds de auto te nemen!
Daarnaast gebruiken Amerikanen niet alleen veel hun auto, ze hoeven er ook niet eens uit. Naast bekende drive through fast food ketens zijn bestaan er ook Drive in apotheek, drive in bioscoop, drive through starbucks, drive in supermarket  en drive through bank. Ik zou als ik een bankovervaller was, het liefst dat laatste loket nemen. Ben je in iedergeval wel snel weg.

Een andere oorzaak voor het ‘BMI probleem’ is het eten hier. Ten eerste zijn porties in restaurants en fast-food ketens gigantisch en verder, vergeleken met Nederland, zout en vet. Het is mij na vijf maanden nog steeds niet gelukt om in een restaurant een kleine maaltijd volledig te verorberen. Pogingen om porties via de overheid te regulieren zijn gestuit op hevige weerstand. ‘Waar haalt de overheid het lef gedaan om zich zo met de levenssfeer van de gewone Amerikaan te bemoeien” hoor je zowel uit linkse als uit rechtse hoek. Zwaarlijvigheid wordt op die manier een soort pattriotisme.

Verder is de scheidslijn tussen dik en dun vooral gebaseerd op economische situatie. Je kan bij een Fast Food keten als MacDonalds, Waffle house, Wendy’s of Taco Bell  makkelijk je buikje vol eten voor 5 à 6 dollar. Dit terwijl wanneer je in een kwaliteits supermarkt je eigen verse spullen bij elkaar zoekt je al gauw 12 à15 dollar per persoon kwijt zal zijn. Je kan ook opvallend gezondere mensen bij Whole Foods zien winkelen dan de gemiddelde klant bij Wallmart.

En dan heb ik het nog niet eens over dat gemak het grootste leitmotief van veel Amerikanen is. Zij zien koken vooral iets wat je alleen met hele speciale gelegenheden doet. Verder is het meer opwarmen van kant-en-klaar maaltijden. Sneller en minder op te ruimen na afloop. Wallmart verkoopt ook veel meer van dit soort producten. Kant en klaar maaltijden zijn minder gezond en bevatten naar verhouding veel suiker en vet.

Tenslotte wordt dit alles nog versterkt omdat sportscholen redelijk prijzig (80 dollar per maand) zijn, zeker gezien het minimum inkomen hier. Zover ik heb kunnen waarnemen hoort de gemiddelde sportschool bezoeker bij de hoogste inkomensregionen.Jammer genoeg heb ik ook een groot aantal kinderen zien fitnesssen. Ga toch buitenspelen!

Alles bij elkaar is een schone lijn een luxe waar je heel veel voor over moet hebben om die te bereiken.

Nu is het natuurlijk de vraag wat dit alles doet met mijn gewicht. Hier onder mijn gewicht van de afgelopen twee jaar:

Mijn hypothese dat mijn gewicht hier zal toenemen wordt in ieder geval door de grafiek niet tegengesproken. Later meer!

Rijbewijs

Wanneer je naar de staat Georgia verhuist is het verplicht om binnen 6 maanden een nieuw (Georgia) rijbewijs te hebben. Helaas wordt hierbij mijn Nederlandse exemplaar niet erkend. Dit betekent een nieuw  theorie- en praktijkexamen en daarnaast een  hele rits aan verplichte documenten (SOFI Document , paspoort, immigratie document, 2 verblijfsbewijzen, oude rijbewijs, verzekeringsbewijs). De stapel kwam ongeveer overeen met de visa aanvraag (zie VISA).  Je moet als eerste het theorie-examen succesvol afronden. Als voorbereiding een folder van de Georgia Department of Driver Services (DDS - de organisatie verantwoordelijk in Georgia) met de belangrijkste verkeersregels en verkeersborden. Collega Richard zei dat de wachttijden bij DDS zo lang zijn dat je daar ter plekke genoeg tijd hebt om je voor te bereiden. En inderdaad, daar aangekomen kreeg ik een soort uitkeringsaanvraag gevoel. Lange rijen en onvriendelijke baliemedewerkers. Ik moest echter behoorlijk wat gegevens invullen (wat is mijn gewicht in ponden? Mijn lengte in feet?) en eigenlijk was ik pas net de regels aan het bestuderen toen ik al werd opgeroepen. Met angst en beven begaf ik me naar de computer waar ik de multiple choice test zou worden afgenomen. Ik zou toch niet falen iets wat algemeen bekend staat als makkelijk?

Achteraf bekeken was deze angst ongegrond. Normaal bij multiple choice moet je een afweging maken tussen de meest waarschijnlijke antwoorden. Bij deze test was het voldoende om de onwaarschijnlijke antwoorden filteren. Sommige vragen waren bijzonder hilarisch:

Als u achter een motorfiets rijdt en u wilt hem passeren dan moet u:

a) zo veel mogelijk rechts blijven rijden. De motorfiets is klein en neemt maar een klein gedeelte van de baan in. Zo kunt u 'm makkelijk passeren

b) net zo lang claxonneren tot de motorrijder aan de kant gaat zodat u hem kan passeren door op dezelfde baan te blijven

c) Sorteer voor naar de baan links van de motorrijder voor en gedurende de tijd dat u 'm passeert

Als u betrokken bent bij een ongeluk dan is het verplicht om:

a) hulp te geven aan eventuele gewonden

b) meteen te bellen met verzekeringmaatschappij

c) meteen te bellen met de DDS

Het s'nachts voornamelijk gevaarlijker voor automobilisten dan overdag omdat:

a) Zicht minder is dan overdag

b) Wegen gladder zijn

c) Andere automobilisten meer moe en vaker dronken zijn

Wat betekent het volgende verkeersteken:

a)  Verplicht om rechtsaf te slaan

b)  Verboden om rechtsaf te slaan

c)  Verboden om rechtsaf te slaan bij rood verkeerslicht 

(neem contact op wanneer je de goede antwoorden wilt weten)

Uiteindelijk haalde ik een score van 90 en had toch nog 4 fouten op 40 vragen. Met 8 fouten was ik ook nog geslaagd geweest.

De examinator gaf aan dat het niet meer mogelijk was dezelfde dag een praktijkexamen te doen maar het beste wat ik kon doen was binnenlopen. Een afspraak zou meer dan 6 weken duren. Hierop heb ik een aantal keer een poging gedaan zonder afspraak af te rijden. Hoewel ik vanzelf steeds vroeger kwam is het me nooit gelukt op die manier een plaatsje te bemachtigen. De laatste keer heb ik vanaf zever uur s’ochtends buiten een half uur staan blauwbekken. Toen er alsnog twee man te veel voor me waren toch maar een afspraak gemaakt en kon ik binnen drie weken terecht. Achteraf hoorde ik van een kennis dat juist de DDS van Roswell werd gemeden omdat daar zo streng geëxamineerd zou worden. Je moest zelfs ‘parallel parking’, d.w.z. achteruit inparkeren, uitvoeren. De meeste Amerikanen doen dat liever niet en dat de wachttijden bij andere DDS kantoren daarom nog langer zijn.

Doordat ik vaste klant was geworden bij de DDS had ik al begrepen dat je moet afrijden in je eigen auto. Je moet er voor zorgen dat al je lichten goed functioneren, dat je een permanent kenteken hebt en een geldige verzekering op jouw naam. Alles was in orde dus de test kon beginnen.

Het terrein van de DDS, net zoals de rest van de VS, staat vol met stop borden.

Dit verkeersteken wordt zeer intensief gebruikt op kruisingen zonder stoplicht. Men kent eigenlijk niet de ‘ voorrang van rechts’ regel. Dus bij elk stopbord stopt elke auto, wacht een paar seconden om dan om beurten de kruising over te steken. Je kan op een standaard weg wel om de twee - drie honderd een aantal van deze borden treffen. Toch is het de Amerikaanse overheid op de een of andere manier wel gelukt om het stoppen voor het stopbord in de genen van Amerikanen te planten en zelfs s'nachts kun je auto's zien halt houden op verlaten kruisingen in woonwijken. Mijn achtergrond is echter duidelijk anders en ik heb meer de neiging goed uit te kijken maar verder gewoon door te rijden. Dat remmen en optrekken voelt gewoon niet goed.

Bij het examen echter had ik me ingeprint vooral volgens de regels te rijden. Bij elk bord telde ik netjes tot drie om dan weer verder te gaan. So far so good, maar nu het beruchte achteruit inparkeren. Gedreven door de reputatie van dit bureau en omdat de examinator niets zei toen ik mijn auto de eerste keer indraaide parkeerde ik ‘m in tweede instantie nog even vlak langs de pionnen. Ze was blijkbaar nog niet tevreden, dacht ik. Hierbij raakte ik een pion licht aan. Oei, daar gaat mijn examen! Ik was zo van slag dat ik tijdens het korte ritje door de woonwijk halverwege bedacht dat ik eigenlijk veel te hard ging om vervolgens veel te langzaam een andere kruising met de grote weg op te rijden. Een achteropkomende auto liet al claxonnerend zijn ongenoegen weten. In Nederland zou de examinator nu al uitgestapt zijn en lopend naar huis zijn gegaan.

Mijn verbazing was nog groter dat ik een score van 95 had (en weer zou 80 voldoende zijn). Ze had gezien dat ik de pion had geraakt maar het was volgens haar heel lichtjes. Ze begreep niet waarom ik in tweede instantie nog dichter langs de pionnen parkeerde. De eerste poging was veel beter dan de meeste examenkandidaten. Verder ging volgens haar alles wel goed. Ik had me goed aangepast aan de algemene snelheid in woonwijk en de achteropkomende auto reed veel te hard...

Van expatkompaan Richard begreep ik dat hij een score van 93 had. Ik ben bang dat hij een kind heeft doodgereden.

Toen ik het rijbewijs wilde ophalen bleek ik voor de zoveelste keer iets niet goed met mijn immigratie status. Alsnog moesten er extra bewijzen komen waardoor ik nog een keer extra terug moest komen. Uiteindelijk ben ik acht maal bij de DDS en heb ik daarbij zo'n 330 km met de auto afgelegd. Dat zijn pas driver services!

Credit History

Zoals al eerder gemeld (zie ontmaagd!) werd ons aangeraden om op krediet te kopen opdat we via deze manier betrouwbaarheid opbouwen zodat je later meer op krediet kan kopen. “Everybody needs credit sometimes” was de uitspraak. Destijds dacht ik dat de verkoper ons graag een margevol krediet aansmeerde maar een paar maanden VS hebben doen ondervinden dat dit de harde werkelijkheid is. De kredietwaardigheid wordt in Amerika gemeten aan je "credit history" en de score specifiek uitgedrukt in "credit rating". Terwijl in Nederland alleen maar gegevens worden bijgehouden van wanbetalers (BKR) bouw je in Amerika juist een goede naam op. Heb je geen historie dan geen krediet. Echter dit is een vicieuze cirkel. Doordat je geen krediet verstrekt krijgt kun je het ook niet opbouwen en krijg je geen krediet. De enige oplossing is dat je je als de baron van Münchausen zelf aan je eigen haren uit het moeras trekt.

Vervelend is dat deze krediet registratie ook wordt gebruikt door verzekeringen, energiemaatschappijen en telecombedrijven. Voor gas en electriciteit moesten we,  na 15 maal (!) te zijn afgewezen, smeken om een bedrijf te vinden dat ons accepteerde. De voorwaarden die daarbij aan ons gesteld werden – hoe onredelijk ook – hadden we te slikken. De noodzakelijk tweede auto moesten we uiteindelijk ook cash afrekenen. De dealer had zijn uiterste best gedaan om een financiering te regelen. Later ontvingen we vijf brieven van banken en krediet verstrekkers waarom we waren afgewezen (your records didn’t show up in history reports). Zelfs een brief van mijn werkgever waarin mijn salaris en contract vermeld stond maakte geen indruk. Achteraf begrijp ik nu ook waarom we in het verleden zijn afgewezen voor een aantal huurhuizen (zie Huizenjacht). Als je goed op Internet zoekt zijn er allerlei (slinkse?) manieren om via via een goede credit history op te bouwen. Waar was trouwens die credit history controle bij de Amerikaanse crisis in de financiële wereld? Waarschijnlijk is deze crisis juist de reden waarom we nu zo moeilijk dit sort verplichtingen kunnen aangaan.

Nu een paar maanden verder hebben we het opgegeven om ergens nog krediet op te bouwen en geven we lekker Hollands alleen maar geld uit wat we hebben. Kredietwaardig zal ik wel nooit worden. En eerlijk is eerlijk, gisteren kwam ik er achter dat ik onterecht vanuit ging dat de Amerikaanse post netjes facturen van de Internet Provider zou bezorgen. Ik liep hierdoor al twee maanden achter met betalen...

Twighlight Zone

Deze weken ben ik gestationeerd in Bartlesville, Oklahoma. Alleen al het bestuderen van Google Maps leerde me dat dit echt de middle of nowhere is. Er ligt één lange kaarsrechte 70 km lange weg  van de luchthaven van Tulsa naar de klant. Verdwalen zal ik in ieder geval niet! Hoe bevreemdend deze omgeving ook voor me was voelde ik me na het aanzetten van auto radio toch een beetje thuis. Uit de speakers schalde namelijk meteen het bekende gitaarintro van Twighlight Zone van de Golden Earring (en een week later Radar Love). Zelfs al ben je geen fan van de muziek moet je toch bekennen dat maar weinig Nederlandse export producten zo gretig en voor zo’n lange tijd aftrek vinden in de States. De afgelopen 20 jaar zijn hun hits steevast gepasseerd wanneer ik toevallig in Amerika was. Ik heb George Kooymans wel eens horen zeggen dat hij elk jaar weer een villa kan kopen van alleen de royalty's uit de VS.Laat de Giel Beelens van deze wereld je maar oud en niet hip vinden. Zelfs hij overleeft jullie niet. De ambiance versterkte de boodschap van de Twighlight Zone. De weg voor me leek zich ergens tussen hemel en aarde op te lossen en het geheel was bijna een spirituele ervaring.

Voor andere spirituele ervaringen is Bartlesville en zijn omgeving overigens een prima locatie. Overal hangen borden die aanwezigheid van ‘Lord Jesus the shepperd’ op alle manieren prijzen en zijn er meer kerken of gebedshuizen dan goede restaurants. Behalve het eerder genoemde radiostation werd de FM band verder voornamelijk bevolkt door religieuze zenders. De dominees die hier preken doen volgens mij niet veel onder voor de door hen misprezen fanatieke collega’s uit het midden-oosten. De logica waarmee zij hun dogma's uitstorten is voor mij volstrekt onbegrijpelijk. Zo was er een dominee die ontbijt afraadde omdat nergens in de bijbel echt wordt ontbeten (Er wordt nooit ergens in de bijbel via een radio gepredikt denk ik dan.). En de populaire cornflakes zijn genetisch gemodificeerde producten die zaadjes door duivel worden gepland om je het denken te ontnemen. Verder worden zonder uitleg landen als Iran, Saoedi Arabië en Pakistan weggezet als het grondgebied van de duivel en Barack Obama als hun slaaf.

Een aantal van deze stations hebben overigens hilarische commerciële reclames. Deze zijn niet veel anders dan de normale boodschappen behalve dat er altijd wel een krampachtige connectie met de bijbel gezocht wordt. Johannes 13:34 (“Je moet elkaar liefhebben”) voor een christelijke dating site. Een letsel advocaat die Proverbs 3:5 (“Vertrouw in god”) aanhaalde. “voor het overige vertrouw in mij...”. Of een visgroothandel die vertelde dat Jezus een visser was. Er was zelfs een on-line bijbel 'LOI cursus' van 26 delen voor maar 9.99 dollar per deel met als welkom boodschap flaconnetje water uit Lourdes. Dat laatste heb ik er zelf bij verzonnen. Hoewel ik mijn katholieke opvoeding lang achter me heb gelaten kan ik met toch een verhaal herinneren in het Nieuwe Testament waar Jezus ten strijde trok tegen de commercialisatie van het geloof in de tempel in Jeruzalem. Het zal wel lang geleden zijn.

Echter, door mijn fascinatie voor deze ‘reli-radio’ had ik bij het inleveren mijn huurauto nog steeds op ‘KRH1, the Oasis-network’ afgestemd staan. Toen de medewerkster van Hertz, die moest controleren of de auto afgetankt was, de contactsleutel omdraaide schalde de christelijke boodschap in vol ornaat de parkeergarage in. Ik wilde me verontschuldigen maar ze was me voor. “Er was niets om zich voor te schamen” zei ze met een veel betekende knipoog. Ze voegde er aan toe dat ze hem voor de volgende huurder toch op die zender zou zetten! Ze wenste me een bijbelvol weekend. Ze moest eens weten... Ik heb nu wel de hoop dat ik volgende keer een mooiere auto van haar krijg.

Super Bowl

Een aantal weken geleden was Amerika in rep en roer. Niet de binnenlandse schulden of het gebrek aan groei van de economie bevolkte de voorpagina’s. Het was tijd voor de Super Bowl! Deze ‘champions league finale’ voor American Football (NFL) verdrong zelfs Justin Bieber naar de achtergrond.  De strijd was dit jaar tussen de Seattle Seahawks en de Denver Broncos waarbij de laatste de meeste kansen werden toegedicht. Zij hadden immers de onstopbare quarterback Peyton Manning in de gelederen. Een quarterback in het American Football is als spelmaker degene die pases gooit en de strategie bepaalt en heeft op deze manier

Peyton Manning

een grote invloed op de teamprestatie. Peyton Manning wordt algemeen gezien als de beste speler/spelmaker van het afgelopen decennium en gelet op zijn leeftijd (37) één van zijn laatste kansen op winst in het kampioenschap. In de media werd al gespeculeerd op zijn afscheidsspeach naar zijn fans alsof de Broncos al gewonnen hadden. Anderzijds was bekend dat de Seahawks de beste defensie hadden en als iemand een vuist kon maken tegenover de aanvalskracht van Manning en zijn stieren moesten het deze havikken wel zijn.

De Super Bowl is blijkbaar een sociaal evenement en dus iets wat je niet thuis alleen kijkt. Weken van te voren is men al aan het plannen welke 'Super Bowl party' je gaat bezoeken. Gezinnen worden uiteengereten over schoolmaatjes, vrienden, kennisen en familie. Een Super bowl party is daarnaast ook de uitgelezen mogelijkheid om de blits te maken met je gerenoveerde huis of hoe succesvol je bent in het verzamelen van kunst van eind 19^de eeuw. De dagen voor het evenement lieten de uitpuilende winkelwagentjes in supermarkten zien dat niemand hierbij over één nacht ijs gaat. Gelukkig werden wij op het laatste moment door een collega uitgenodigd en ik verheugde me om dit van nabij mee te maken.

Na de verplichte rondleiding door het huis en een uitgebreid buffet verzamelden we ons alle bij de televisie. Hier was net het laatste reclameblok (voor de aftrap)begonnen. Toen na het laatste spotje het stadion in beeld kwam ging tot mijn verbazing iedereen weer vrolijk verder waar hij mee bezig was, Het buffet, video games, een derde tour van het huis of een laatste email van het werk. De meeste hadden voor de wedstrijd zelf nauwelijks interesse.  Wat blijkt is dat de reclameblokken rond de Super Bowl uitzending veel populairder zijn dan de wedstrijd zelf. De uitzendtijd is namelijk zo duur (4 miljoen dollar per halve minuut!) dat marketeers zich behoorlijk uitsloven om de boodschap memorabel te maken. Blijkbaar waren de reclameproducenten dit jaar behoorlijk uit vorm getuige het teleurgestelde commentaar na een aantal blokken. Ook de volgende dag werden de reclame blokken nog in-den-treure besproken op radio stations en bij de koffieautomaat. Door vele werd het spotje van Budweiser als meest spectaculair aangeduid. Voor de rekenaars onder ons, alleen het uitzenden van dit spotje kostte dus zo'n 30 miljoen dollar.  




Veel beter dan het uiteindelijke kampioenschap dat nooit een wedstrijd werd. De Broncos konden geen deuk in de hechte defensie van de Seahawks maken, stapelden fout op fout en stonden halverwege al een straatlengte achter. Peyton Manning leek al snel de handdoek in de ring te hebben gegooid. Het werd 43-8 voor Seattle.  Manning kreeg toch nog een record achter zijn naam. Hij zou de meeste verliespartijen in de playoffs voor een quarterback achter zijn naam hebben (er is altijd wel een statistiek die wordt verbroken).

Tenslotte was de reclame stunt van een grote concurrent van mijn werkgever opvallend. Zij hadden hun ‘in memory technologie’ ingezet om de uitslag te bereiken (super bowl game predictions). Zij kwamen op Seahawks 23 vs Bronco’s 26. Bijna goed... Het beste vermaak is leedvermaak!

Calimero

In Amerika zijn er:

• Grote huizen;
• Grote auto's in grote garages;
• Grote (snel)wegen;
• Grote parkeerplaatsen;
• Grote wolkenkrabbers met grote kantoren en met een groot aantal cubicles;
• Grote restaurants met grote porties en grote glazen;
• Grote scholen;
• Grote buiken in grote lichamen;
• Grote rechtszaken met grote schadeclaims;
• Grote verzekeringspremies;
• Grote klanten met grote projecten en grote budgetten;
• Grote afstanden;
• Grote tijdverschillen;
• Grote temperatuurverschillen;
• Grote woestijnen;
• Grote steden;
• Grote files;
• Grote filmsterren;
• Grote basketballers;
• Grote supermarkten;
• Grote vliegvelden;
• Grote Bars met grote TV's;
• Grote winkelcentra;
• Grote winkelketens;
• Grote pretparken;
• Grote etnische diversiteit;
• Groot opportunisme;
• Grote schulden;
• Grote verschillen tussen rijk en arm;
• Groot wantrouwen naar de overheid;
• Groot vertrouwen in vrije markt.

en ik? ik voel me klein....

en de VS heeft na 10 dagen Olympische Spelen minder medailles dan Nederland

Het Orakel

Bij een eindpresentatie van een proefproject bij een belangrijke en bekende klant was aan het eind van de dag een uur ingepland voor de technologie goeroe van ons bedrijf. Deze persoon werd met veel mystiek alla ‘the stig’ van het BBC programma Top Gear aangekondigd. Zo zou hij geen huis hebben omdat hij het hele jaar zwerft over de aardbol op zoek naar de de laatste technologische ontwikkelingen en vernieuwde inzichten. Niemand zou precies weten hoe hij eruit ziet en ik stelde me voor dat hij als een soort geheime reporter voor de Michelin restaurant gids bedrijven stiekem een bezoek bracht. Misschien was hij zelfs wel die zwerver die bij de ingang van dezelfde klant voor onder de doos te slapen lag?

Na deze aankondiging staarde onze account directeur wanhopig naar het plafond waar hij hoopte dat de stem van deze alwetende op ons neer zou dalen. Net toen ik dacht dat het grap was meldde de Deus Ex Machina zich met een veelzeggende kuch. Onze klant was zo onder de indruk dat ze niet veel te vragen hadden en waarmee het grote luisteren aangebroken was. De goeroe had niet de geringste moeite om de bewegingen in de markt in grote algemeenheden te verkondigen. Zijn volgelingen luisterden geduldig tot plots de verbinding na zo'n 15 minuten verbrak. Zou zijn kartonnen doos weggewaaid zijn of had onze concurrent hem uiteindelijk weten te liquideren? Langzaam brak er een discussie uit over wat onze grote voorganger bedoeld had en het bleek al snel dat zijn woorden voor meerdere uitleg vatbaar waren. Ik nam aan dat iemand hem nog wel probeerde te SMS’en maar geen stem meer uit de speaker. Veel later hoorde ik bij een andere klant dat deze technologische visionair helemaal geen mobiele telefoon heeft! Hij dacht zeker net als Western Union dat het nooit wat zou worden met telecommunicatie.

Zo’n 15 minuten later meldde het Orakel zich alsnog. Na een kwartier preken zonder tegenspraak had hij toch nattigheid gevoeld en had hij zijn verbinding gecontroleerd. Nu had de klant wel wat concrete vragen maar die wist hij net als Johan Cruyff is zijn goede periode makkelijk af te schudden om vrolijk met de bal het technologische veld over te dribbelen. Nog een kwartier was iedereen uitgepraat en toen de account manager vroeg of er nog vragen waren verlangde iedereen naar de rust. De ziener werd bedankt en zijn stem stierf weg naar het plafond. Tijdens het diner s’avonds hebben we nog lang lopen gissen wat hij nu echt bedoelde. Ik denk dat ik het nooit zou weten behalve dat ik eindelijk weet wat ik later wil worden als ik groot ben... 

Sneeuwpret

Zoals ik al eerder vermelde (ecoblog - recordtemperaturen) maakt het weer in Atlanta vreemde bokkensprongen. Op het moment dat ik dit stukje schrijf is het al weer 16 graden terwijl we een paar dagen geleden een serieus vleugje winter hadden.

Het begon zoals wel vaker met een koude ochtend waarin wat gewaarschuwd werd voor sneeuw, tot maximaal een inch, zo’n 2,5 cm. In mijn korte verblijf had ik dit al een paar keer meegemaakt maar dit leidde tot niet meer dan een verdwaalde sneeuwvlok. Dus niets om je zorgen over te maken.

Begin van de sneeuwval

Toen ik samen met een aantal collega’s rond het middaguur ging lunchen begon het langzaam te sneeuwen.  Niet al te heftig maar ik zag hier en daar al wat slipperige toestanden. Toen we drie kwartier later weer terug wilden was de situatie drastig gewijzigd. Hoewel de weg bedekt was met maar een klein laagje sneeuw was de naderende ramp voelbaar. De twee mijl naar kantoor terug duurden uiteindelijk drie uur. Geen van de weggebruikers had enige ervaring met het rijden in de sneeuw. Spinnende wielen, remmen in plaats van sturen en proberen  op het platgedrukte ijs/sneeuw te rijden terwijl iedereen zou moeten weten dat je op vers gevallen stukken veel meer grip zou moeten hebben. Het helpt natuurlijk ook niet dat de meeste Amerikaanse auto’s een automatische versnelling hebben. Hoewel ik niet denk dat iemand weet hoe hij z’n versnelling zou moeten gebruiken ben je sowieso wat meer op remmen aangewezen. Omdat het kantoor op de top van een heuveltje ligt lopen de laatste vierhonderd meter wat op. Deze weg was al een grote parkeerplaats geworden van auto’s die de top net niet haalden met opvallend veel SUV’s. Dit soort auto’s met over het algemeen vierwielaandrijving en grote wielen zouden een betere kans zouden moeten hebben. Hierbij ook een soort van koorbal in een deftig pak die vlak voor ons met veel misbaar uitstapte toen hij voor de derde keer terug gegleden was. Mijn chauffeur, de project leider, kwam uit New York en daar heeft men wel wat ervaring met een beetje sneeuw. De blik op het gezicht van de koorbal was onbetaalbaar toen we met een vol huurautootje al joelend wel de top wisten te halen.

verkeerssituatie Atlanta
rond 1700 uur

Echter dit was wel de laatste beweging van onze kant.  In de uren hierop zagen we de situatie alleen maar verslechteren. Snelwegen stonden zo vast als een huis en B wegen waren geblokkeerd. Een dergelijk verkeersinfarct wordt ‘gridlock’ genoemd. De staat Georgia had inmiddels de noodtoestand uitgeroepen. Toen duidelijk werd dat we niet meer snel naar huis zouden kunnen probeerde we wat bij een hotel in buurt te boeken. Onze platina status maakte totaal geen indruk. De lobby's stonden overal propvol met wanhopigen.

Uiteindelijk daalden we om een uur of negen s’avonds van onze vesting af om op een macaber autokerkhof te stuitte. De weg was bezaaid met gestrande auto’s en hoewel de meeste auto’s nu wel verlaten waren zat er hier een daar toch nog wel een enkeling in de auto. Hierbij een moeder in volledige shock. Haar kinderen waren nog op school - de schoolbus had hen onmogelijk kunnen ophalen – en zij was al een paar uur aan het proberen hen te bereiken. Het bleek dat ze al een uur op drie honderd meter van de school was. Aan onze suggestie om de auto te verlaten en de laatste 300 meter te voet af te leggen had ze blijkbaar niet gedacht. Maar het ‘je kinderen hebben je nu nodig’ overtuigde haar uiteindelijk toch...

Niet veel verder op vonden we een overvolle kroeg waar veel gestrande reizigers onderdak zochten. Ik was zo onderkoeld  (met alle sneeuw was de temperatuur gedaald tot -16!) dat ik collega Richard moet bedanken voor zijn assertiviteit om eten en drinken te regelen.

Een paar uur later, toen we ons buiten waagden bleek de situatie nog steeds niet veranderd. Dezelfde auto’s stonden nog steeds in een file op een normaal zeer drukke vierbaansweg. De weg was inmiddels veranderd in een soort ijsbaan met mooi knerpend zwart ijs. De kleine verhoging bij het kruispunt verderop was voor alle auto’s te veel geworden en het was onmogelijk om je hieruit te manoeuvreren. Een groep jolige studenten had daad bij woord gevoegd en begonnen al zingend auto’s het kruispunt over duwen. Niet dat men daar nu zo veel mee opschoot maar het gebaar alleen was al hartverwarmend. Bij het hotel van mijn collega’s aangekomen bleek het aantal gestranden alleen maar toegenomen. Ik telde snel zo’n 100 gasten die een heenkomen gezocht hadden in de lobby en conferentiezalen. Later begreep ik dat heel veel hotels op zo’n manier mensen gratis onderdak hadden boden en zelfs aan ontbijt hielpen. Hulde! Ikzelf werd geholpen door de projectleider die zijn kamer met me deelde.

Snelwegen de volgende ochtend
rond 9u00

De volgende ochtend werd de volledige impact van de winterse situatie pas echt duidelijk. Alle snelwegen stonden nog steeds tot aan de nok toe vol. Een van onze klanten had 18 uur vlak bij ons hotel in zijn auto gebivakkeerd. Nieuwszenders konden eindelijk hun bestaan bewijzen en lieten hun sterreporters met hun onbevredigde sensatierust los als een stel hongerige piranha's op de gestrande automobilisten. Denk je dat je alles gehad hebt...De wegen waren nu nog eens extra opgevroren en ik denk als de rayonhoofden bijeengekomen waren hadden we makkelijk om mooie schaatstocht van 200 km in en om Atlanta en zijn elf gemeenten kunnen houden. Hieronder een filmpje en wat foto's die we op weg naar kantoor hebben geschoten: 

IJsbaan de volgende ochtend

Ik hoorde achteraf dat er zo’n vier a vijf cm sneeuw gevallen was. In Nederland is dit normaal geen probleem maar het maakt wel duidelijk dat niet voor niets preventief met zout gestrooid moet worden. Vroeger vond ik dat altijd maar overdreven, nu weet ik beter.

De politiek, in de persoon van de burgemeester, de gouverneur, brandweer, politie en weerauthoriteiten was al aan het zwartepieten begonnen. Blijkbaar had Atlanta vier hele strooiwagens maar die waren uitgezonden naar een plek waar het niet gesneeuwd had. Verder had het veel kwaad bloed gezet dat ambtenaren als eerste naar huis gestuurd, nog voordat scholen waren gesloten. Zij waren veelal nog wel thuisgekomen. De gouverneur was onbereikbaar geweest want zijn telefoon was leeg. Uiteindelijk werd beterschap beloofd maar ik denk bij de volgende paar vlokken sneeuw ik maar mooi thuis blijf.

Ps. hieronder nog een paar foto's van het hele gebeuren:

Reporters

Chaos vanuit de lucht

weg naar kantoor de volgende ochtend

Olympisch ijs