Zelfs na 6
maanden VS word ik al snel gevraagd waar ik vandaan kom. Duitsland, Zwitserland
en zelfs Rusland zijn de meest voor de handliggende kandidaten. Dit voelt
enerzijds als prettig en exotisch maar aan de andere kant vreemd genoeg als een
soort afwijzing. Het is alsof ik weer in Italië ben waar ik met mijn beste
Italiaans de Gazetta Dello Sport poog te kopen om vervolgens netjes in het Engels
te worden beantwoord of ik misschien ook de Telegraaf zou willen. Je hoort er
toch niet bij...
Nu bestaat de
echte Amerikaan niet. Het is meer een samenraapsel van culturen en
gelukszoekers die een opvallend gemixed leven leiden. En hoewel het een
gigantisch groot land is hebben ze hierom juist een grote gemene deler. Zo kan
je dezelfde winkelcentra (met dezelfde groepen winkels en restaurants zien in
Atlanta in het zuidoosten als bijvoorbeeld in Portland in het noordwesten. Het
gaat nog veel verder dan ‘shopping infrastructuur’. Nationale sporten als
honkbal, basketbal, American Football en ijshockey zijn daadwerkelijk nationaal.
Superbowl (American Football), NBA Finals/March Madness (basketbal) en
World Series (honkbal) worden in alle uithoeken gevolgd. Verder hebben de schoolsystemen ongeveer dezelfde
ijkpunten. Zo zijn prom (eindbal), SAT (soort van CITO toets voor de middelbare
school), schoolbussen en vakanties zo cultureel verankerd dat ze veel
terugkomen in films, televisieseries of popmuziek. Ook verhuizen Amerikanen
veel gemakkelijker. Het ontbreken van grenzen maakt de heuvel waarachter het
gras groener lijkt toch wat minder hoog. Bij mij in de buurt komt bijna niemand
oorspronkelijk uit Atlanta of zelfs Georgia maar zijn (net zoals ik) op de een of
andere manier aangetrokken door de gezonde economische situatie hier.
Zo bezien zou het
dus niet zo heel moeilijk om wat anoniemer op te gaan bij deze grote diverse groep.
Collega Gert Jan kwam eens met het idee voor een reeks ‘how to bluff your way
into...’. Dit zouden dunne boekjes moeten zijn (van maximaal 10 pagina’s) waarbij de puntjes naar believe kunnen worden
ingevuld door elke vakgebied, hobby of subcultuur. In zijn ogen was voor acceptatie in een
bepaalde omgeving niet veel meer nodig dan het kennen van een specifiek jargon
en deze redelijk zelfverzekerd weten toe te passen.
Hierom, na een
paar maanden ervaring, wil ik proberen een reeks te starten “how to bluff your way into
America”. Deze serie zou wat mij betreft kleine tips moeten bevatten om als Hollander minder op te vallen in het Amerikaanse dagelijkse leven. Mocht een ieder nog andere suggesties of ideeën hebben dan houd ik me
van harte aanbevolen. Ik doe zelf een eerste voorzet:
How to bluff you way into America?
deel1: How are you doing antwoord
De eerste maanden werd ik hier
nogal van stuk gebracht doordat men elkaar te pas en te onpas begroet met ‘how are you
doing?’. Ik begon in zo’n geval dan na te denken hoe het daadwerkelijk met me ging
of hoe ik me voelde en wat ik hiervan zou delen met de persoon die me
begroette. Waarom zou hij dat willen weten? Op zijn beurt zag ik bij hen de
bevreemding omdat hun oppervlakkige vraag geen response kreeg en of ze met een
soort autist te maken hadden. Nu blijkt dat ze helemaal niet geïnteresseerd
zijn in het antwoord. Het is zelfs geaccepteerd om het volledig te negeren maar
wil je toch het minst opvallen kun je beter meedoen in dit vraag en antwoord
spel. Hierom kan ik de volgende zin op elk moment van dag opdreunen:
“I’m
fine/great/super*, thank you. How are you?"
*Wissel ik af na al gelang het moment van de dag en dag van de week. Maandagochtend is het ‘fine’, vrijdag avond ‘super’.
Alle communicatie hierna gaat een stuk soepeler en de eerste slag is een daalder waar. De eerste blufles is dus om een kort ‘how are you doing antwoord’ uit het hoofd te leren en deze proberen snel, zonder accent en zo emotieloos mogelijk uit te spreken.
