Zoals ik al
eerder vermelde (ecoblog - recordtemperaturen) maakt het weer in Atlanta vreemde bokkensprongen. Op het
moment dat ik dit stukje schrijf is het al weer 16 graden terwijl we een paar
dagen geleden een serieus vleugje winter hadden.
Het begon zoals
wel vaker met een koude ochtend waarin wat gewaarschuwd werd voor sneeuw, tot
maximaal een inch, zo’n 2,5 cm. In mijn korte verblijf had ik dit al een paar
keer meegemaakt maar dit leidde tot niet meer dan een verdwaalde sneeuwvlok. Dus
niets om je zorgen over te maken.
 |
| Begin van de sneeuwval |
Toen ik samen met
een aantal collega’s rond het middaguur ging lunchen begon het langzaam te
sneeuwen. Niet al te heftig maar ik zag
hier en daar al wat slipperige toestanden. Toen we drie kwartier later weer
terug wilden was de situatie drastig gewijzigd. Hoewel de weg bedekt was met
maar een klein laagje sneeuw was de
naderende ramp voelbaar. De twee mijl naar kantoor terug duurden uiteindelijk
drie uur. Geen van de weggebruikers had enige ervaring met het rijden in de
sneeuw. Spinnende wielen, remmen in plaats van sturen en proberen op het platgedrukte ijs/sneeuw te rijden terwijl
iedereen zou moeten weten dat je op vers gevallen stukken veel meer grip zou
moeten hebben. Het helpt natuurlijk ook niet dat de meeste Amerikaanse auto’s
een automatische versnelling hebben. Hoewel ik niet denk dat iemand weet hoe
hij z’n versnelling zou moeten gebruiken ben je sowieso wat meer op remmen
aangewezen. Omdat het kantoor op de top van een heuveltje ligt lopen de laatste
vierhonderd meter wat op. Deze weg was al een grote parkeerplaats geworden van
auto’s die de top net niet haalden met opvallend veel SUV’s. Dit soort auto’s
met over het algemeen vierwielaandrijving en grote wielen zouden een betere
kans zouden moeten hebben. Hierbij ook een soort van koorbal in een deftig pak
die vlak voor ons met veel misbaar uitstapte toen hij voor de derde keer
terug gegleden was. Mijn chauffeur, de project leider, kwam uit New York en daar
heeft men wel wat ervaring met een beetje sneeuw. De blik op het gezicht van de
koorbal was onbetaalbaar toen we met een vol huurautootje al joelend wel de top
wisten te halen.
 |
verkeerssituatie Atlanta
rond 1700 uur |
Echter dit was
wel de laatste beweging van onze kant. In de uren hierop zagen we de situatie
alleen maar verslechteren. Snelwegen stonden zo vast als een huis en B wegen
waren geblokkeerd. Een dergelijk verkeersinfarct wordt ‘gridlock’ genoemd. De staat Georgia had inmiddels de noodtoestand uitgeroepen. Toen
duidelijk werd dat we niet meer snel naar huis zouden kunnen probeerde we wat
bij een hotel in buurt te boeken. Onze platina status maakte totaal geen indruk. De
lobby's stonden overal propvol met wanhopigen.
Uiteindelijk daalden
we om een uur of negen s’avonds van onze vesting af om op een macaber autokerkhof
te stuitte. De weg was bezaaid met gestrande auto’s en hoewel de meeste auto’s
nu wel verlaten waren zat er hier een daar toch nog wel een enkeling in de
auto. Hierbij een moeder in volledige shock. Haar kinderen waren nog op school
- de schoolbus had hen onmogelijk kunnen ophalen – en zij was al een paar uur
aan het proberen hen te bereiken. Het bleek dat ze al een uur op drie honderd
meter van de school was. Aan onze suggestie om de auto te verlaten en de
laatste 300 meter te voet af te leggen had ze blijkbaar niet gedacht. Maar het
‘je kinderen hebben je nu nodig’ overtuigde haar uiteindelijk toch...
Niet veel verder
op vonden we een overvolle kroeg waar veel gestrande reizigers onderdak
zochten. Ik was zo onderkoeld (met alle
sneeuw was de temperatuur gedaald tot -16!) dat ik collega Richard moet
bedanken voor zijn assertiviteit om eten en drinken te regelen.
Een paar uur
later, toen we ons buiten waagden bleek de situatie nog steeds niet veranderd.
Dezelfde auto’s stonden nog steeds in een file op een normaal zeer drukke
vierbaansweg. De weg was inmiddels veranderd in een soort ijsbaan met mooi
knerpend zwart ijs. De kleine verhoging bij het kruispunt verderop was voor
alle auto’s te veel geworden en het was onmogelijk om je hieruit te
manoeuvreren. Een groep jolige studenten had daad bij woord gevoegd en begonnen
al zingend auto’s het kruispunt over duwen. Niet dat men daar nu zo veel mee
opschoot maar het gebaar alleen was al hartverwarmend. Bij het hotel van mijn
collega’s aangekomen bleek het aantal gestranden alleen maar toegenomen. Ik
telde snel zo’n 100 gasten die een heenkomen gezocht hadden in de lobby en conferentiezalen.
Later begreep ik dat heel veel hotels op zo’n manier mensen gratis onderdak hadden
boden en zelfs aan ontbijt hielpen. Hulde! Ikzelf werd geholpen door de projectleider
die zijn kamer met me deelde.
 |
Snelwegen de volgende ochtend
rond 9u00 |
De volgende
ochtend werd de volledige impact van de winterse situatie pas echt duidelijk. Alle snelwegen
stonden nog steeds tot aan de nok toe vol. Een van onze klanten had 18 uur vlak
bij ons hotel in zijn auto gebivakkeerd. Nieuwszenders konden eindelijk hun
bestaan bewijzen en lieten hun sterreporters met hun onbevredigde sensatierust
los als een stel hongerige piranha's op de gestrande automobilisten. Denk je dat
je alles gehad hebt...De wegen waren nu nog eens extra opgevroren en ik denk
als de rayonhoofden bijeengekomen waren hadden we makkelijk om mooie
schaatstocht van 200 km in en om Atlanta en zijn elf gemeenten kunnen houden. Hieronder een filmpje en wat foto's die we op weg naar kantoor hebben geschoten:
 |
| IJsbaan de volgende ochtend |
Ik hoorde
achteraf dat er zo’n vier a vijf cm sneeuw gevallen was. In Nederland is dit
normaal geen probleem maar het maakt wel duidelijk dat niet voor niets
preventief met zout gestrooid moet worden. Vroeger vond ik dat altijd maar
overdreven, nu weet ik beter.
De politiek, in
de persoon van de burgemeester, de gouverneur, brandweer, politie en
weerauthoriteiten was al aan het zwartepieten begonnen. Blijkbaar had Atlanta
vier hele strooiwagens maar die waren uitgezonden naar een plek waar het niet
gesneeuwd had. Verder had het veel kwaad bloed gezet dat ambtenaren als eerste
naar huis gestuurd, nog voordat scholen waren gesloten. Zij waren veelal nog
wel thuisgekomen. De gouverneur was onbereikbaar geweest want zijn telefoon was leeg. Uiteindelijk werd beterschap beloofd maar ik denk bij de
volgende paar vlokken sneeuw ik maar mooi thuis blijf.
Ps. hieronder nog een paar foto's van het hele gebeuren:
 |
| Reporters |
  |
| Chaos vanuit de lucht |
 |
| weg naar kantoor de volgende ochtend |
 |
| Olympisch ijs |
