How to bluff your way into America: 4 - On the rocks!

Laatst was ik op een feestje en toen ik aangaf dat ik mijn Cola zonder ijs wilde hebben werd ik even raar aangestaard maar toen toch herkenning. 'O ja, dat is zo Europees!'. En het is waar, welke frisdrank ook, in Amerika is het pas echt fris als de helft van de beker volgestort is met ijs(blokjes). Medepassagiers vragen me zelfs meteen waar ik vandaan kom indien ik in het vliegtuig een drankje zonder wil. En zelfs dan krijg je in de helft van de gevallen toch nog 'met' omdat het zo een automatisme is. Ik denk dat aandeel koersen van frisdranken zullen dalen indien opeens Amerikanen hun drankjes puur zouden nemen. Immers nu wordt de helft door het ijs aangelengd met bevroren water terwijl zonder ijs de beker even vol wordt geschonken. Ik denk dat dit ongeveer 40 % meer drank kost.

In de VS is ijs zo'n basisbehoefte dat je in de supermarkt grote zakken met 15 kilo ijs kopen terwijl de meeste koelkasten automatisch ijsblokjes voor je maken. En ik moet eerlijk bekennen,  ook ik heb me langzaam de gewoonte aangemeten om s'avonds met mijn fris 'on the rocks' de televisie af te zappen.

Dus de conclusie is,  in de USA ben je cooler met ijs dan zonder.

Blog writer's block

Misschien is het al opgevallen dat het aantal blog ‘posts’ de laatste maanden drastisch is afgenomen. Laat ik het dan maar meteen toegeven...  Ik lijd onder een ‘writers block’ en in dit geval misschien wel een blog writers block. Een klein onderzoek leerde dat die term echt (op Internet dan) bestaat en ook wel 'Bloggers Block' genoemd. Eén van de oorzaken is dat mijn werk hier alle tijd en energie op slurpt en dat mocht ik tijd hebben om iets op papier te zetten ik er in dat geval gewoon geen zin in heb. Aan de andere kant begint het nieuwe en speciale van het leven ook te verdwijnen en moet ik meer mijn best doen om met een frisse blik naar mijn nieuwe omgeving te kijken. Dit werkt ook vice versa. Mijn omgeving kijkt ook minder met een frisse blik naar mij naarmate ik meer ingeburgerd raak. Het is net als vroeger als je voor het eerst  met de trein naar een nieuwe klant of studie gaat. De leukste ontmoetingen/gebeurtenissen vonden de eerste reizen plaats. Na een aantal keer worden de vertragingen, connecties en medereizigers al gauw een sleur en neem je je omgeving niet meer waar. Tegenwoordig kan je je ook nog eens verstoppen achter je mobieltje. Anderzijds vermijden een aantal van mijn Amerikaanse collega’s al discussies over veiligheid, immigratie politiek en wapens met me omdat ze weten dat ik met geslepen messen klaar sta voor een robbertje debatteren. Zo krijg ik minder en minder input voor nieuwe onderwerpen voor de blog. Desalniettemin wil ik me hier vooralsnog niet bij neer leggen en hoop met wat extra inzet nog steeds ideeën voor nieuw blogstukje te krijgen.

Immers, het leven is voorbij voor je weet als je niet de tijd neemt om zo nu en dan stil te staan en rond te kijken.