Zoals ik al eerder aangaf begon al
vrij snel met het maken van rondjes op mijn fiets maar wie mij kent weet dat
dat nog niet wielrennen is. Daarvoor wil ik het bordje van tegenstanders
leegeten of ze op andere manier tactisch een loer draaien. Gelukkig kwam ik in
contact met het lokale wielermilieu tijdens een criterium in het centrum van
Roswell. Voor de verandering deze keer als toeschouwer. De tijd was te kort om een licensie (en wat training) te regelen.
Voor de start van dit ‘rondje om de
kerk’ regende het pijpenstelen. In Nederland zou driekwart van het peloton niet
gestart zijn. Mijn verbazing was er niet minder om dat ik na het startschot
minimaal zo’n 120 man zich door de eerste bocht zag wringen. De afstanden die
een Amerikaanse wielrenner moet afleggen om een wedstrijd te bereiken zijn dusdanig dat ze geen heel weekend reizen te niet laten doen door
een paar regendruppels. Wat me verder opviel was dat de meeste renners zeer
fors gebouwd waren. Het leek wel een race op de fiets voor bodybuilders. Heel
anders dan mijn iele tegenstanders aan de andere kant van de oceaan. Wellicht dat de hier heersende
sportschool cultuur er mee te maken heeft. Anderzijds zijn dit soort
wedstrijden ongeveer maar 1 uur en dus erg explosief. Een beetje extra kracht
kan blijkbaar geen kwaad. Dit helpt wellicht ook bij het binnenhalen van de
premies. Deze waren zeer serieus ($100-$300). Later begreep ik van een goede renner dat hij jaarlijks zo’n 50 a 60.000 dollar per jaar ophaalde alleen al aan prijzengeld. Van maart tot oktober reed hij de VS rond in zijn camper om de kosten te besparen. Met wat sponsorgeld er bij had hij een zeer modaal inkomen. Een ander niet bestaan taboe zijn hier renners met baarden. In Nederland kun je gewoon niet goed fietsen met een baard. Toen ik een baard had reed ik ook vijf kilometer trager per uur. Hier in Amerika zaten twee renners met een serieuze baard in de kopgroep van vijf.
Het niveauverschil in de wedstrijd was
zeer groot. De toppers waren halve profs terwijl een groot deel van het peloton
in de pannenkoeken categorie viel. Ook van tactiek zag ik maar weinig terug.
Geloste groepjes werden met veel overgave leeg-gedemareerd in plaats van samen
proberen terug te komen. Dit tot veel plezier van het publiek die ronden naar
ronden zowel kopgroep als gelosten hartstochtelijk aanmoedigde. De wedstrijd
werd gewonnen door Daniel Holloway. Hij won de sprint met vijf zo gemakkelijk dat hij al 100
meter voor de finish zat om te kijken waar de rest nu toch bleef. Hij had trouwens geen baard.
Na afloop sprak ik wat wielrenners en
het bleek dat in het weekend verschillende trainingsgroepen vlak bij mij
vertrokken. Eindelijk had ik weer het vooruitzicht van mijn favoriete positie
namelijk in het wiel uit de wind, maar daarover later meer.
