Las Vegas

Fonteinen Hotel Bellagio

De laatste weken was ik toevallig twee keer op visite in Las Vegas. Dit gokparadijs heeft een aantal opvallende overeenkomsten met mijn Amsterdam. Zo is het voor jonge Amerikanen een soort heilig bedevaartsoord om uit te gaan net zoals Mokum dat is voor veel jonge Europeanen. Hoeveel italianen, Spanjaarden en Engelsen hebben niet een keer voor dat ze getrouwd zijn beneveld door de Leidsestraat gezwalkt. Ook in Vegas struikel je op The Strip over vrijgezellengroepen die zich on-Amerikaans laten gaan. Niet voor niets heeft de stad als bijnaam Sin City. 

Omdat het enige doel is het bedienen van uitgaanspubliek is hier alles
op het gebied van entertainment en vertier binnen handbereik. Grote theatershows, circusattracties, publieke vrouwen (working girls) en popsterren (die hun hoogtepunt al enkele jaren achter zich hebben gelaten zoals Rod Stewart, Celine Dion en Britney Spears). Verder kun je hier de Eiffeltoren (hotel Paris), een klassiek Italiaans dorpje (hotel Bellagio). oud Egypte (hotel Luxor) en een bazaar uit het midden-oosten (Miracle Mile) op loopafstand vinden. Bij de laatste viel me pas na een half uur op dat de blauwe lucht een realisti
sch geschilderd gewelf was. Dat werd geholpen door bordje 'regenbui, elk half uur. 

Miracle Mile

Dat uiteindelijk alles enorm nep is lijkt niemand wat te deren. Gemak blijft het grootste leitmotief hier en verder zijn de meesten bezoekers nog nooit in Bellagio of Parijs geweest.  Zolang het maar een klassiek gevoel van stijl geeft is het al goed. Ook hier lijkt of Amerikanen hun eigen korte geschiedenis willen compenseren. Klassiek blijft de mode (vandaar natuurlijk Rod Stewart!)

Hotel Paris

Las Vegas is verder natuurlijk de gokhoofdstad van de wereld. Werkelijk overal kun je je geld inzetten. Natuurlijk roulette, poker, black jack en eenarmige bandieten maar ook bijvoorbeeld de Nederlands eredivisie. Opvallend is het groot aantal ‘Chinese’ gokspelen. Blijkbaar is daar een serieuze markt voor. Wat verder vooral bevreemdend is dat alle tafels en gokmachines op elk tijdstip van de dag druk bevolkt zijn. Zowel 8 uur s’avonds als 8 uur s’ochtends. Daarbij is het ook de enige publieke plek die ik ken in Amerika waar je vrij kan roken. Na drie dagen conferentie in het Wynn hotel begon ik me desondanks de luchtverversing licht in mijn hoofd te voelen.

Verder is de stad zo specifiek dat veel andere normale stedelijke functies moeilijk te vinden zijn. Zo zijn we een paar uur op de strip op zoek geweest naar luiers en melk. Ik denk dat je nog makkelijker is een  Elvis die een bereburger drinkt te vinden. Misschien is dit wel een mooi idee voor een nieuwe reality show op TV. Hopelijk leest Reinout Oerlemans niet mijn blog

Terugkijkend is Vegas geen plek waar ik speciale goede herinneringen maar een beknoptere versie van Amerikaanse cultuur kun je moeilijk vinden.

Dus Vegas?

Seen it, Done it and lost all my money so I couldn't even buy the damn T-shirt

Hall of fame

Dat Amerikaanse historie minder ver teruggaat dan die in Europa of Azië is natuurlijk een feit. Hun oudste steden in Oosten van het land zijn maar 400 jaar oud. Dit creëert ook een ander soort bewustzijn. Laatst kwam ik tijdens een uurtje sappen op antiques roadshow , zeg maar de Amerikaanse versie van "tussen kunst en kitch". Het gros van de aangeboden voorwerpen (honkballen, basketbal outfits, gitaren) kwam van halverwege de 20^ste eeuw. Blijkbaar een soort Amerikaans antiek. Vreemd genoeg is klassiek interieur weer veel meer de mode dat in het mijn ogen modernere Europa. Een Deense kennis die retail interieur keten runt aan beide kanten van de oceaan zegt dat zijn collecties in Europa en in Amerika helemaal niets met elkaar delen.

Rock 'n roll music hall of fame

En als je geen historie hebt kun je die maar het best zelf creëren. Een goed voorbeeld hiervan zijn de vele Hall of fame’s. Zo heb ik de Rock ’n roll hall of fame en de country hall of fame bezocht en heb ik ook wel eens over de walk of fame in LA geslenterd. Maar al reizend kwam ik er achter dat bijna elke serieuze amerikaanse stad wel een hall of fame heeft. Zo zijn er:

country music hall of fame

• Astronaut Hall of Fame
• Colorado Aviation Hall of Fame
• International Space Hall of Fame
• National Aviation Hall of Fame
• Naval Aviation Hall of Honor
• Aviation Hall of Fame and Museum of New Jersey
• US Space Walk of Fame
• Utah Aviation Hall of Fame
• Alabama Jazz Hall of Fame
• Alabama Music Hall of Fame
• American Classical Music Hall of Fame and Museum
• The Apollo Theatre Hall of Fame (New York City)
• Billboard Latin Music Hall of Fame
• Blues Hall of Fame
• Country Music Hall of Fame
• Dance Music Hall of Fame
• Down Beat Jazz Hall of Fame
• Gospel Music Hall of Fame
• Grammy Hall of Fame (for recordings)
• Grammy Lifetime Achievement Award (for people)
• Hit Parade Hall of Fame
• International Bluegrass Music Hall of Fame
• International Latin Music Hall of Fame
• Latin Grammy Hall of Fame (for recordings)
• Latin Songwriters Hall of Fame[1]
• National Band Association Hall of Fame of Distinguished Band Conductors
• Nashville Songwriters Foundation
• Polka Hall of Fame
• Rhythm and Blues Music Hall of Fame
• Rockabilly Hall of Fame
• Rock and Roll Hall of Fame
• Songwriters Hall of Fame
• Vocal Group Hall of Fame
• American Theater Hall of Fame
• American TV Game Show Hall of Fame
• AVN Hall of Fame (Adult Video News)
• Black Filmmakers Hall of Fame
• Mascot Hall of Fame
• Television Hall of Fame
• College Football Hall of Fame
• Pro Football Hall of Fame
• English Football Hall of Fame
• Gwladys Street's Hall of Fame
• National Soccer Hall of Fame (U.S.)
• National Baseball Hall of Fame and Museum (U.S.)
• National College Baseball Hall of Fame (U.S.)
• National Softball Hall of Fame (U.S.)
• Australian Basketball Hall of Fame (formerly NBL Hall of Fame)
• FIBA Hall of Fame
• National Collegiate Basketball Hall of Fame (U.S.)
• Women's Basketball Hall of Fame
• Inter Dominion Hall of Fame
• United States National Museum of Racing and Hall of Fame
• Hockey Hall of Fame
• IIHF Hall of Fame
• United States Hockey Hall of Fame
• Indianapolis Motor Speedway Hall of Fame Museum
• International Motorsports Hall of Fame
• Motorcycle Hall of Fame
• Motorsports Hall of Fame of America
• NASCAR Hall of Fame
• National Dirt Late Model Hall of Fame
• National Midget Auto Racing Hall of Fame
• National Sprint Car Hall of Fame
• Off-road Motorsports Hall of Fame
• SCCA Hall of Fame
• V8 Supercar Hall of Fame
• CZW Hall of Fame
• Hardcore Hall of Fame
• NWA Hall of Fame
• NWA Wrestling Legends Hall of Heroes
• Professional Wrestling Hall of Fame
• TNA Hall of Fame
• WCW Hall of Fame
• Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame
• WWE Hall of Fame
• Rugby Football League Hall of Fame (est. 1988)
• International Rugby Hall of Fame (rugby union)
• America's Cup Hall of Fame
• Australian Cricket Hall of Fame
• Billiard Congress of America Hall of Fame
• ICC Cricket Hall of Fame
• International Bowling Hall of Fame
• International Boxing Hall of Fame
• International Gymnastics Hall of Fame
• International Jewish Sports Hall of Fame
• International Swimming Hall of Fame
• International Tennis Hall of Fame
• Lacrosse Museum and National Hall of Fame
• Minnesota Boxing Hall of Fame
• Mountain Bike Hall of Fame
• National Distance Running Hall of Fame
• National Italian American Sports Hall of Fame
• National Lacrosse League Hall of Fame (indoor lacrosse)
• National Polish-American Sports Hall of Fame
• National Wrestling Hall of Fame
• ProRodeo Hall of Fame
• USA Field Hockey Hall of Fame
• United States Bicycling Hall of Fame
• United States Bowling Congress Hall of Fame
• USA Gymnastics Hall of Fame
• U.S. Figure Skating Hall of Fame
• United States National Ski Hall of Fame and Museum
• Volleyball Hall of Fame
• World Chess Hall of Fame
• World Curling Federation Hall of Fame
• World Figure Skating Hall of Fame
• World Golf Hall of Fame
• World Karate Union Hall of Fame
• World Tae Kwon Do Federation Hall of Fame
• AIAS Hall of Fame
• American National Business Hall of Fame
• American Quarter Horse Hall of Fame
• Automotive Hall of Fame
• Burlesque Hall of Fame
• Circus Hall of Fame
• Consumer Electronics Hall of Fame
• Hall of Fame for Great Americans
• Insurance Hall of Fame
• International Scuba Diving Hall of Fame
• International Space Hall of Fame
• Internet Hall of Fame
• Magic: The Gathering Hall of Fame
• Military Intelligence Hall of Fame
• NAB Broadcasting Hall of Fame
• National Agricultural Center and Hall of Fame
• National Cowboy Hall of Fame
• National Inventors Hall of Fame
• National Ironman Surfing/Wrestling Hall of Fame
• National Mining Hall of Fame
• National Museum of Dance and Hall of Fame
• National Radio Hall of Fame
• National Toy Hall of Fame
• National Women's Hall of Fame
• North America Railway Hall of Fame
• Robot Hall of Fame
• Science Fiction Museum and Hall of Fame
• Toy Industry Hall of Fame
• U.S. Business Hall of Fame

Hierbij zijn zelfs nog een aantal weggelaten.

Big business voor de specifieke instelling, een extra trekpleister voor de betreffende stad en ook de mogelijkheid om geschiedenis te herschrijven. En als je als artiest, atleet of ander soort VIP hier niet aan meedoet heb je blijkbaar geen waarde in historie.

Ik heb voor mijzelf nog geen hall of fame gevonden waar ik een plaatsje zou kunnen hebben. Misschien  moet ik hem zelf maar creëren. Hall of fame voor snel fietsende gitaarspelende Nederlandse expat IT ‘er met een gevoel voor ironie. It’s lonely at the top.

De Renner - 2

Zoals ik al eerder aangaf begon al vrij snel met het maken van rondjes op mijn fiets maar wie mij kent weet dat dat nog niet wielrennen is. Daarvoor wil ik het bordje van tegenstanders leegeten of ze op andere manier tactisch een loer draaien. Gelukkig kwam ik in contact met het lokale wielermilieu tijdens een criterium in het centrum van Roswell. Voor de verandering deze keer als toeschouwer. De tijd was te kort om een licensie (en wat training) te regelen.

Voor de start van dit ‘rondje om de kerk’ regende het pijpenstelen. In Nederland zou driekwart van het peloton niet gestart zijn. Mijn verbazing was er niet minder om dat ik na het startschot minimaal zo’n 120 man zich door de eerste bocht zag wringen. De afstanden die een Amerikaanse wielrenner moet afleggen om een wedstrijd te bereiken zijn dusdanig  dat ze geen heel weekend reizen te niet laten doen door een paar regendruppels. Wat me verder opviel was dat de meeste renners zeer fors gebouwd waren. Het leek wel een race op de fiets voor bodybuilders. Heel anders dan mijn iele tegenstanders aan de andere kant van de oceaan. Wellicht dat de hier heersende sportschool cultuur er mee te maken heeft. Anderzijds zijn dit soort wedstrijden ongeveer maar 1 uur en dus erg explosief. Een beetje extra kracht kan blijkbaar geen kwaad. Dit helpt wellicht ook bij het binnenhalen van de premies.
Deze waren zeer serieus ($100-$300). Later begreep ik van een goede renner dat hij jaarlijks zo’n 50 a 60.000 dollar per jaar ophaalde alleen al aan prijzengeld. Van maart tot oktober reed hij de VS rond in zijn camper om de kosten te besparen. Met wat sponsorgeld er bij had hij een zeer modaal inkomen. Een ander niet bestaan taboe zijn hier renners met baarden. In Nederland kun je gewoon niet goed fietsen met een baard. Toen ik een baard had reed ik ook vijf kilometer trager per uur. Hier in Amerika zaten twee renners met een serieuze baard in de kopgroep van vijf.

Het niveauverschil in de wedstrijd was zeer groot. De toppers waren halve profs terwijl een groot deel van het peloton in de pannenkoeken categorie viel. Ook van tactiek zag ik maar weinig terug. Geloste groepjes werden met veel overgave leeg-gedemareerd in plaats van samen proberen terug te komen. Dit tot veel plezier van het publiek die ronden naar ronden zowel kopgroep als gelosten hartstochtelijk aanmoedigde. De wedstrijd werd gewonnen door Daniel Holloway. Hij won de sprint met vijf zo gemakkelijk dat hij al 100 meter voor de finish zat om te kijken waar de rest nu toch bleef. Hij had trouwens geen baard.

Na afloop sprak ik wat wielrenners en het bleek dat in het weekend verschillende trainingsgroepen vlak bij mij vertrokken. Eindelijk had ik weer het vooruitzicht van mijn favoriete positie namelijk in het wiel uit de wind, maar daarover later meer.

The thrill is gone...

BB, dank voor de vele thrills!

B.B. King (1925 - 2015)

Woon-werkbalans

In Nederland heerst de gedachte dat in Amerika de woon werk balans erg naar de werk kant overhelt. Voor zover vind ik dat over het algemeen wel meevallen. Het is wel waar dat Amerikanen over het algemeen veel minder vakantie hebben dan in Europa maar dat is dan ook wel het enige. Dat je bijvoorbeeld in Amerika veel gemakkelijker ontslagen zou kunnen worden heb ik helemaal niets van gemerkt. Zo heb ik mijn werkgever behoorlijk zien worstelen om een niet functionerende medewerker uiteindelijk van zijn loonlijst te kunnen krijgen. Wat ik verder zie is dat in Amerika veel minder Email verkeer in het weekend is dan in Europa. Verder wordt de persoonlijke levenssfeer erg gerespecteerd. Als je afzegt voor werkafspraak wordt bijna nooit naar de oorzaak gevraagd. Dat heb ik in het vrije (en botte) Nederland wel heel anders meegemaakt. Daar was vaak één goede reden nog niet genoeg om niet in het weekend te werken. Ik denk dat deze woon-werkbalans erg van inkomen afhangt. In de lagere loonklassen zal het heel anders zijn dan bij de modale en hoger inkomens

In de grotere Amerikaanse bedrijven (met over het algemeen een rustgevende winstmarge) zie ik juist een heel andere beweging namelijk het doodknuffelen van medewerker. Dieet, kook- en knutsel wedstrijden onder werktijd. Half verplichte bijeenkomsten waar een aantal TED video’s voor zelfbewustwording worden afgespeeld. Een andere multinational in de olie heeft  als beleid om vergaderingen elk half uur te onderbreken voor een ontspanning en stretch sessie. Bij weer een andere klant zag ik daadwerkelijk dat speciale bureaukussens (ongeveer als de afbeelding) werden uitgedeeld voor een powernap onder werktijd. Het werd zelf nog gênanter toen mijn project vastliep terwijl de zwaar snurkende databasebeheerder dit met een simpele muisklik had kunnen oplossen. Bij hetzelfde bedrijf werd ook erg veel nadruk op pamflet hieronder gelegd. De 18 tips zijn op zich zelf al komisch. Maar het wordt hilarisch dat wel alle 18 adviezen systematisch heb moeten negeren om als externe binnen dit bedrijf het project op een juiste manier te kunnen afronden. 

De vaste medewerkers hebben door de inzet van ons alle adviezen gewoon kunnen volgen. Hierom heb ik nog advies 19, Huur een externe mochten de regels in gedrang komen.

How to bluff your way into America 7 - Bluff your way into America

De ‘American Dream’ staat voor puur optimisme en dat wanneer je je ergens op focust en volledig inzet je alles kan bereiken, Van krantenbezorger to mediatycoon dus. Het land is voor een deel ook opgebouwd op dit soort succesverhalen. Grappig genoeg hoor ik hier ook wel eens de tegenhanger, ‘Frans pesimisme’, gebruikt worden. Waar dat vandaan komt kan ik niet geheel plaatsen.  In plaats van hier verder over uit wijden laat ik deze levensvisie graag verwoorden door Apollos Hester,  De logica van deze High School Football speler (18) is onweerlegbaar:

Ik zou ‘m gelijk bondscoach van het Nederlands elftal maken, minister president of de nieuwe emile ratelband.

(en de interviewster de nieuwe Mart Smeets...)

De renner

"Meyrueis, Lozère, 26 juni 1977. Warm, bewolkt weer. Ik pak mijn spullen uit mijn auto en zet mijn fiets in elkaar. Vanaf terrasjes kijken toeristen en inwoners toe. 

Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schokt me."  

Tim Krabbé in de Renner

Iedereen die me een beetje kent weet dat ik en de racefiets onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Voor iemand die me niet kent is het toch altijd een verrassing. De verhuizer die ons hielp bij het uitpakken van alle dozen toen we onze woning introkken verloor bijna al zijn gouden tanden van verbazing elke keer als er weer een fiets uit de verpakking kwam. Toen ik ‘m vertelde dat ik zopas nog een fiets had y en er twee in Nederland waren achtergebleven kwam hij bijna niet meer bij van het lachen. ‘Crazy flying Dutchmen’ dacht ik hem te horen zeggen. Zijn collega, de teamleider, adviseerde me met klem om niet met de fiets op de openbare weg te gaan. Hij wilde dat ik niet de volgende was die in het nieuws omdat ik geschept zou zijn door een auto. Atlanta was autoland en voor fietsers was er geen plaats.

En waar of niet, toen ik in die tijd de omgeving verkende met de auto was het een schok om iemand op een fiets te zien. Vanuit die positie leken me het linkse excentriekelingen belust op sensatie met weinig waarde voor hun eigen leven. Anderzijds was het toch de liefde voor de fiets die het aan het langste eind trok en geholpen door collega Richard maakte ik mijn eerste tochtjes om Alpharetta en Johns Creek. Eerst op het enige fietspad in de buurt, the big-creek trail. Niet echt een success. Niet alleen geldt er een maximum snelheid van 24 km/uur en kan je alleen maar heen en weer. Ook is dit pad vol met (hoe zal ik me netjes uitdrukken?) iets minder goede fietsers wat het nog gevaarlijker maakt dan de openbare weg.

Gelukkig bleken er ook wat minder drukke wegen te zijn en begon ik voorzichtig wat rondjes te maken.  Hierbij hield ik me vooral netjes aan de geldende regels en waarden. Ik voelde me op mijn racefiets toch vooral een gast en het voelde niet goed om al te veel rechten of ruimte op te eisen. Zo reed ik strak rechts (indien mogelijk zelfs rechts van de streep die de weg scheidt met de berm), stopte netjes voor de vele stopborden (doe ik niet eens met de auto) en door rood rijden was helemaal uit den boze (wat heel wat zegt voor een geboren en getogen Amsterdammer). En eerlijk gezegd beleefde ik niet veel meer incidenten dan in Nederland. Auto’s passeren bij voorkeur zover mogelijk links van een fietser en indien mogelijk geheel op de andere weghelft. Dat dit dan weer een aantal bijna ongelukken met tegemoet komend verkeer oplevert mag de pret niet drukken. Verder veel reacties als een opgestoken duim of een ‘good job’ door een autoraampje. Blijkbaar zie ik er op een racefiets nog steeds uit als iemand die zeer serieus een sport beoefent en winnaars (of diegene die het proberen te zijn) hebben altijd een streepje voor in de VS. Richard en zijn lokale fietsmaat hebben daarentegen tijdens een van hun tochten wel wat klein geld naar hun hoofd gekregen. Misschien was de gooier een wielerkenner die dacht dat hun materiaal wel wat investeringen kon gebruiken. Richard vermoedde zelf dat de filantroop dacht dat ze geen auto betalen konden...

De fietsmaat van Richard (die trouwens ook Richard heet) had trouwens een knipperen LED lampje op zijn racefiets gemonteerd en adviseerde dit ook te doen. En hoewel dit gebruik zelfs onder wedstrijdrijders algemeen is ontgaat mij de nut er van. Ik geloof niet dat een zwak knipperend lampje overdag zo veel uitmaakt. En s’nachts is er zo weinig straatverlichting dat met of zonder lichtje het levensgevaarlijk is om je met een fiets op de weg te begeven. Ik heb na 15 maanden nog nooit een fietser in de nacht gezien (maar misschien hebben ze geen licht...)

Verder opvallend is dat men tijdens mijn tochtjes elkaar veel meer groeten. Niet alleen wielrenners onder elkaar (wat in Nederland normaal is) maar ook alle soorten fietsers, joggers, wandelaars en zelfs motorrijders. Alsof we met elkaar een soort geheim verbond hebben gesloten tegen de bestaande orde, de automobiel en haar volgers.

Na een paar maanden wat alleen te hebben rondgetoerd kwam ik meer in contact met andere wielrenners en de lokale wielrenner cultuur maar daarover later meer...

How to bluff your way into America: 6 - Niet functioneel bloot

Over het algemeen hebben Amerikanen één stelregel, te weten ‘meer is beter’. De enige uitzondering die ik ken is het dragen van kleding. Afgelopen zomer konden collega’s van me niet wachten om zich in een korte broek en T-shirt te hijsen, zelfs als we nog bij de klant waren. Vliegtuigen worden over het algemeen meer bevolkt met bermuda’s dan met iets anders. En blijkbaar in het anders zo preutse Amerika is het blijkbaar heel normaal als je dochter van 16 met zo min mogelijk lichaamsbedekking een latte bij de Starbucks haalt. Wellicht voelen ze het dragen van kleding als een stijlkeuze, een keuze die liever niet gemaakt wordt.

En als je hier niet aan meedoet ben je blijkbaar niet Amerikaans. Regelmatig wordt me ingewreven dat ik een ‘European look’ heb, wat dat dan ook moge zijn. Ik denk dat mijn lange broek er zeker mee te maken heeft.

Nu we weer een aantal koude weken in Atlanta achter de rug hebben viel me op dat een aantal buurtbewoners zich qua kleding  nog steeds niet hebben aangepast aan de soms snijdende kou.  Op deze manier lijkt de korte broek meer een statement te worden voor vrijheid en eigen keus. Het is als het ware tegen het juk van de gevestigde orde. Anderzijds hebben ze wel misschien meer hekel aan warmte wat ook een voorkeur voor ijsblokjes in de frisdrank (zie on the rocks!) verklaart

Vreemd genoeg is het wel zo dat ik afgelopen zomer vaak meer gekleed ging dan in de winter. Dit komt omdat de airco’s bij bedrijven of restaurants zo wat altijd op standje 'Noordpool' staan. Zelfs in hartje zomer bij een temperatuur 35 klein nulletje zee, neem ik altijd een trui of vest mee. Toen ik hier voor de zoveelste keer over klaagde wist mijn gezelschap me te melden dat er ook een functionele reden voor  was. De meeste gebouwen in de VS zijn grotendeels van hout en in de warme vochtige zomer van het zuiden heb je de ideale leefomgeving voor veel ongedierte. Met het ‘opstoken’ van de airco verleng je de levensduur van de vestiging (en verkort je die van het ongedierte).

Links- of rechtsom, blufles zes, korte broek... 12 maanden per jaar.

Black Friday

De dag na Thanksgiving wordt Black Friday genoemd. Zij ontleent haar naam aan drukte en files die ontstaan omdat Amerikanen massaal haar Kerst inkopen doen. Deze koopgekte wordt aangezwengeld door de vele promoties die winkelketens plannen om klanten naar hun winkels te trekken. Zo doen veel winkels hun deuren al om middernacht open.

Nu zijn Marta en ik van het type dat alles een keer gedaan moet hebben dus dachten wij om op thanksgivingavond de gekte in te duiken en kijken waaraan deze dag zijn reputatie heeft ontleed. Hierom maakten we na het diner een plan om een paar winkels te bezoeken. Toen we rond half twee (in de nacht dus) bij onze eerste keus aankwamen was de parkeerplaats leeg en waren de luiken naar beneden. Gesloten dus en toen ook onze tweede winkelkeus niet open bleek voelde heel Black Friday al aan als een goede 1-april grap.

Iets verderop bleek Toys ‘r us wel open. Onze harten klopten sneller, de koopjesjacht kon beginnen. Eenmaal binnen was ook deze opwinding snel over. De gewoonlijke rotzooi in deze winkel, fel TL licht  en een paar aanbiedingen maakte de nacht niet anders dan een gewone zaterdag middag behalve dat het personeel nog vermoeider, verveldender en ongeïnteresseerde leek dan normaal.

Dan maar op naar het lokale overdekte winkelcentrum (the mall). De parkeerplaats was behoorlijk gevuld wat toch wel opmerkelijk was rond 2:30 s’nachts.

Toch bleken alleen een paar mode winkels open die dan wel 50 % discount beloofden. Nu weet ik vanuit mijn werk met de mode-industrie dat dergelijke kortingen nog steeds winst marge overlaten dus zo speciaal is dat eigenlijk niet. Toch maar twee paar sokken gekocht als een fysieke trofee van onze Thanksgiving Queeste en snel maar naar huis. Geen Koninginnennacht gezelligheid dus en gezelligheid zelf lijkt dus echt niet te vertalen in het Amerikaans. Alleen het woord alleen al is onderdeel van onze nationale trots. Is het tegenwoordig trouwens Koningsnacht? Geen idee.

De volgende dag maar nog een poging. Dit was per slot toch de echte Thanksgiving vrijdag. Het is overigens geen vrije dag in de VS maar ik geloof niet dat behalve winkelpersoneel er niemand is die werkt. Deze werknemers kunnen hun werk trouwens niet weigeren, zelfs niet als hun bazen geen dollar extra betalen. Genoeg Mexicanen die hun plaats blijkbaar willen overnemen. Lang leve de vrije markt!
Dit keer gingen we naar Kohl's, een soort warenhuis tussen Hema en Bijenkorf in. Toen we daar rond 12uur s’middags aankwamen was er bijna geen plekje meer te vinden op de parkeerplaats en binnen was de winkel overvol. We waren er niet voor niets gezien ook het aantal aanbiedingen. Achterin de winkel bleek nog steeds moeilijk door de schappen te  te bewegen. Dit kwam omdat de rij voor de kassa zich helemaal tot de laatste winkelrij gevormd had. Ik sloot me maar snel aan omdat ik bang was dat niet veel later ik buiten zou moeten staan om te kunnen betalen. Het bleek een veel gevolgde strategie. Terwijl familieleden met de koopjes kwamen aanzetten stonden wij (over het algemeen mannen) geleund over ons karretje de gekte om ons heen op te nemen. Zelfs de mobiele telefoon verloor na verloop van tijd iedereens interesse. Dit leverde een speciaal soort van verbroedering op. Toen ik 2 uur later buitenstond namen we de tijd om afscheid te nemen van de koopjesjagers voor en achter on in de rij alsof we een skivakantie van twee weken achter de rug hadden.

Later begreep ik uit het nieuws dat een aantal winkelketens en merken vlak voor Black Friday hun prijzen verhoogd hadden om zo een grotere korting te kunnen geven (zie o.a The Washington Post en Nerd Wallet). Niets nieuws onder de zon dus en een week later waren er in dezelfde winkel nog grotere kortingen om Black Friday overblijfsels van de hand te kunnen doen.

Desalniettemin...

Black Friday? Seen it, Done it, having two pairs of socks

Dr. J

Al een aantal maanden had ik wat problemen met mijn nek. Op de fiets helpt het namelijk om regelmatig voor je uit te kijken of de tegemoet komende automobilisten al dan niet bewust je van de weg proberen te rijden. Vooral hier in Georgia heeft me dat al een aantal keer op zijn minst wat fysiek ongemak bespaart. Echter geeft dat zoals gezegd wel extra stress op nek.

In Nederland zou ik met een dergelijk probleem snel naar een manueel therapeut zijn gegaan. Hier in Amerika was ik toch wat bang voor de kosten. Zo kregen we een jaar geleden na een bezoek aan de spoedeisende hulp van het lokale ziekenhuis een gepeperde rekening van meer dan 2000 dollar. Veel geld voor het nuttigen van één dokter diagnose, één infuus en anderhalf uur wachttijd. De factuur veranderde ook nog eens naar gelang wie ‘m ging betalen. Zo verdubbelde hij bijna in kosten toen men dacht dat niet een Amerikaanse verzekeraar maar ikzelf of een Nederlandse ziekenfonds ging opdragen voor de kosten. Gelukkig was dat uiteindelijk opgelost maar je wordt toch wat voorzichtiger met het gebruik van medische voorzieningen. Verder heb je in Amerika een eigen risico per type behandeling en hoeveel één bezoek aan een therapeut (chiropracter worden ze hier genoemd) zou kosten was mij geheel onduidelijk.

Echter ging mijn probleem niet vanzelf over en kon ik een behandeling niet langer uitstellen. Via via kwam ik terecht bij Dr. J. Eerst dacht ik dat het een crimineel was maar later bleek dat hij eigenlijk Jay heet. Toch was die brede glimlach op de website niet geruststellend. Die werd vast onderhouden door een zeer gepeperde rekening. Aan de andere kant was er wel meteen plek voor me wat bij mijn Nederlandse therapeuten toch altijd wat problematisch was.

Bij de eerste afspraak wilde zowel administratie als de 'doctor' zelf weten hoe ik toch bij hem terecht gekomen was. Goede referenties (referrals) waren heel belangrijk voor hen en zij wilde graag dit soort reclame belonen. Spijtig paste 'via via' niet in hun systeem maar ik was nu wel benieuwd wat die beloning in zou houden. 

Bij de behandeling liet men geen gras over groeien. Na de röntgenfoto werd ik gelijk 15 minuten aan een massage apparaat gelegd. Dat zal wel in de papieren gaan lopen, dacht ik. Hierna kwam Dr.J hoofdschuddend binnen met mijn foto's in de hand. Hij had slecht en goed nieuws. Mijn rug was dramatisch, maar met een intensieve behandeling kon hij er wel wat aan doen. Met intensief bedoelde hij vaak begreep ik later. Hierna manipuleerde hij mijn hogere rug- en nekwervels zonder dat ik mijn trui uit moest trekken. Vijf minuten later stond ik buiten met een agenda vol met afspraken en 60 dollar lichter. Dat viel reuze mee. Zo zou ik niet snel aan mijn eigen risico van 500 dollar voor fysiotherapie komen. Toch hoef je je geen zorgen te maken over de oude dag van Dr J. Hij is namelijk goed in het vinden van extra posten. Doet hij een oefening voor? 20 dollar extra. Een nieuw massage apparaat? 35 dollar extra. Advies hoe je moet lopen? 19 dollar. Daarnaast adviseert hij bij hem andere (speciale) schoenen te kopen en kan je ook via hem speciale voedingssupplementen voor rugproblemen bestellen. Die glimlach op de foto moet toch ergens door gevoed worden.

Na een week of zo kreeg ik een brief waarin Dr J mij uitlegt hoe belangrijk mijn gezondheid voor hem is en hoe blij hij met mij als patiënt is. Tja, ik zie het ene met het ander conflicteren maar dat zal wel aan mij liggen. Hij schreef verder dat het team het erg zou waarderen als ik hem zou aanbevelen bij familie, vrienden en collega's. Nu werd nog nieuwsgieriger wat dat dan zou zijn.

'Gelukkig' kreeg een aantal weken later Marta ook wat last van haar rug. Nu was ik er als de kippen bij om ook haar naar Dr.J te sturen met de dringende boodschap mij als referentie te vermelden. Maar zelf hierna kon zij ook niet vertellen wat Dr.J hiermee gedaan had. Echter, toen een week later dezelfde brief kwam voor Marta die ik ook eerder gehad had was er ook een schrijven aan mij gericht. Ik werd van harte bedankt voor de goede referentie. Als presentje van zijn dank zat er een koelkastmagneet met een afbeelding van dezelfde breed glimlachende Dr.J in de envelop. Hij vergat ook dit keer niet te vermelden dat indien ik nog iemand weet die zijn hulp zou nodig hebt dat hij dat weer erg op prijs zou stellen.

Dus, mocht iemand nog last van zijn rug hebben, ik heb in ieder geval een grote Amerikaanse koelkast....