Taboe

Vandaag breaking news. Een gefrustreerde werknemer, verkleed als Rambo, schiet zes van zijn Fedex collega's neer bij een groot sorteercentrum in het nabijgelegen Kennesaw (zie oa CBS News), op zo'n 35 km van mijn woonplaats. Een triest geval dat familie en vrienden van de zeer ernstig gewonden zich zo zorgen moeten maken over hun geliefden. Uiteraard werd het geval lang en breed in het nieuws uitgemeten. Soms heb ik wel het gevoel dat dit het enige nieuws is dat de huiskamers bereikt. Desalniettemin, was het dit keer wel erg schrijnend. Immers, het lokale CBS station kon niet nalaten keer op keer te vertellen dat zij als eerste op locatie waren (nog voordat het door de politie afgegrendeld was) en dat zij levensechte beelden van de politiebelegering hadden. Daarnaast was de politiemacht wel heel trots (met de commandant voorop) dat zij al samenwerkend met vijf lokale politiemachten de boel snel onder controle hadden gekregen. Ze stonden beide wat mij betreft een paar dagen te vroeg op hun zelf aangesleepte podium.

Daarnaast werd er serieus ingegaan wat je moest doen bij een loslopende schutter, te weten:

1. Maak dat je wegkomt;
2. Als je niet weg kan komen, verstop je dan ergens;
3. Als je niet weg kan komen en je niet kan verstoppen gebruik doorslaggevend geweld tegen de aggressor.

Echter wanneer wordt er bedacht dat voorkomen beter is dan genezen? Er was niemand maar dan ook niemand die iets zei over het voor mij duidelijke verband tussen de vrije verkoop van zware wapens en dit soort incidenten. Het lijkt wel op sex in de jaren vijftig.

Het plaatsje waar de schietpartij heeft plaatsgevonden, Kennesaw dus, heeft zijn inwoners een aantal jaar geleden zelfs verplicht een wapen te hebben. De lokale burgemeester was trots dat sindsdien het aantal inbraken was afgenomen. Persoonlijk zou ik hem dit graag zien uitleggen aan de familie van de slachtoffers. Het aantal schietpartijen is ziekmakend en de oorzaak zou moeten kunnen worden besproken zonder angst op politiek verlies. 

Tornado Alley

Zoals al eerder gemeld zat ik de afgelopen weken in Oklahoma. Dit gebied ligt midden in ‘tornado alley’. Tornado alley is een corridoor van 500 km breed en 2000 km lang in het midden van Amerika die begint bij South Dakota en eindigt bij in het noorden van Texas.

Het is berucht vanwege de grote kans op tornado’s. Een tornado is een plotselinge verwoestende windhoos die alles vernietigt wat op zijn weg ligt. Ik dacht altijd dat de kans op een tornado redelijk klein was maar uit gesprekken met lokale werknemers bleek dat iedereen op de een of andere manier wel te maken gehad met dit natuurverschijnsel. Een aantal van hen had zelfs een een deel van een huis verloren en dubbel ongeluk want dit is bijna niet te verzekeren.

Hoewel ik eerst sneeuw bij Tulsa liet zien (zie Twighlight Zone) is het een aantal weken later hier al aardig opgewarmd. Door deze plotselinge warmte vanuit het zuiden en de kou vanuit het noorden bleken al voorwaarden voor Tornado’s te zijn gecreëerd. Al twee dagen van te voren werd er gewaarschuwd in de weerbulletins. Spanning werd verder opgedreven door een een tornado alarm bij de klant. Sirenes gingen keihard af en we werden door een aantal collega’s nu omgekleed als ‘drill sergeants’ gedirigeerd naar de schuilkelder. Achteraf bleek dit een oefening maar de dreiging werd reëler en reëler. 

In de schuilkelder

Onder het kantoorcomplex van de klant zit overigens een gigantisch gangenstelsel waarvan de nut en noodzaak me nu een stuk duidelijker werd. Onder de grond is het effect van Tornado’s een stuk minder verwoestend. 

Verder zag ik bij de plaatselijke ‘gamma/praxis’ wel heel veel grote ijzeren hondenhokken buiten staan. Eerst werd ik nog vertederd door de plaatselijk dierenliefde met zoveel luxe voor hun viervoeters. Nadere inspectie leerde echter dat dit schuilhutjes (safehouses) zijn, compleet met serienummer en noodzender. Dat laatste zorgt er voor dat indien de hut onder een (ander) huis ligt men in ieder geval weet of- en wie daar nog eventueel zou moeten liggen.

Toen ik die middag weer dezelfde lange weg naar de luchthaven nam werd de radio om de 10 minuten onderbroken voor een Tornado alarm en ik zag het weercomplex vanuit het oosten oprukken. Spanning nam verder toe en hoewel het natuurlijk hartstikke interessant voor de blog zou zijn liet ik dit toch liever aan mij voorbij gaan. Zou ik de luchthaven nog halen? Ik gaf nog maar wat extra gas.

Uiteindelijk bereikte ik de luchthaven in pikkedonker.  Maar nog vreemder. Een kwartier later, toen ik door de beveiliging heen was was de lucht al helemaal opgeklaard. Een storm in een glas water!

Tornado’s?

Heard it, done the drill and I have enough silly t-shirts...

Maak je niet dun, dik is de mode

Bij mijn allereerste bezoek in Atlanta viel het meteen op. Er zijn enorm veel (veel te) dikke mensen. Overal om je heen hebben mensen het moeilijk om zich te voet voor te bewegen. In mijn gebruikelijke haast heb ik al paar keer bijna een botsing gehad op een luchthaven of in een supermarkt.

Onderzoek naar overgewicht laat zien dat Georgia met 27.0 kg/m2 bij de staten hoort met de hoogste gemiddelde BMI  (Body Mass Index) van Amerika, want ze staan op plaats 5 van de 51. Verder heeft 29.6%  van de bevolking een BMI van meer dan 30, wat algemeen wordt aangeduid als obesitas. Ter vergelijking, het algemene BMI cijfer in Nederland is 24.9 waarbij maar 13.5 % een BMI van boven de 30 heeft. Mijn BMI is momenteel 23,6 waarbij alleen mijn buik bij de feestdagen last van obesitas heeft.

Nu een half jaar later, begin ik het wel wat beter te begrijpen. Het is bijvoorbeeld (bijna) onmogelijk om zonder auto ergens te komen Zelfs woonwijken zijn zo ingedeeld dat je al gauw 3 km met de auto moet omrijden om een huis te brereiken dat hemelsbreed op zo’n 200 meter afstand ligt. Verder is er bijna geen infrastructuur voor vervoer zonder auto. Onze kinderopvang ligt 1 km verderop. Helaas is het behoorlijk gevaarlijk om de weg die er tussen ligt te voet over te steken, een risico dat ik niet graag neem met onze kleinste.
Toen we nog geen twee auto’s hadden heb ik eens getracht mijn klant met het openbaar vervoer te bereiken. Zie hier wat Google voorstelde (Google Route planner openbaar vervoer). Behalve dat voor een afstand van 37 km je 3,5 uur onder weg bent wordt geadviseerd voor de eerste etappe nog steeds de auto te nemen!
Daarnaast gebruiken Amerikanen niet alleen veel hun auto, ze hoeven er ook niet eens uit. Naast bekende drive through fast food ketens zijn bestaan er ook Drive in apotheek, drive in bioscoop, drive through starbucks, drive in supermarket  en drive through bank. Ik zou als ik een bankovervaller was, het liefst dat laatste loket nemen. Ben je in iedergeval wel snel weg.

Een andere oorzaak voor het ‘BMI probleem’ is het eten hier. Ten eerste zijn porties in restaurants en fast-food ketens gigantisch en verder, vergeleken met Nederland, zout en vet. Het is mij na vijf maanden nog steeds niet gelukt om in een restaurant een kleine maaltijd volledig te verorberen. Pogingen om porties via de overheid te regulieren zijn gestuit op hevige weerstand. ‘Waar haalt de overheid het lef gedaan om zich zo met de levenssfeer van de gewone Amerikaan te bemoeien” hoor je zowel uit linkse als uit rechtse hoek. Zwaarlijvigheid wordt op die manier een soort pattriotisme.

Verder is de scheidslijn tussen dik en dun vooral gebaseerd op economische situatie. Je kan bij een Fast Food keten als MacDonalds, Waffle house, Wendy’s of Taco Bell  makkelijk je buikje vol eten voor 5 à 6 dollar. Dit terwijl wanneer je in een kwaliteits supermarkt je eigen verse spullen bij elkaar zoekt je al gauw 12 à15 dollar per persoon kwijt zal zijn. Je kan ook opvallend gezondere mensen bij Whole Foods zien winkelen dan de gemiddelde klant bij Wallmart.

En dan heb ik het nog niet eens over dat gemak het grootste leitmotief van veel Amerikanen is. Zij zien koken vooral iets wat je alleen met hele speciale gelegenheden doet. Verder is het meer opwarmen van kant-en-klaar maaltijden. Sneller en minder op te ruimen na afloop. Wallmart verkoopt ook veel meer van dit soort producten. Kant en klaar maaltijden zijn minder gezond en bevatten naar verhouding veel suiker en vet.

Tenslotte wordt dit alles nog versterkt omdat sportscholen redelijk prijzig (80 dollar per maand) zijn, zeker gezien het minimum inkomen hier. Zover ik heb kunnen waarnemen hoort de gemiddelde sportschool bezoeker bij de hoogste inkomensregionen.Jammer genoeg heb ik ook een groot aantal kinderen zien fitnesssen. Ga toch buitenspelen!

Alles bij elkaar is een schone lijn een luxe waar je heel veel voor over moet hebben om die te bereiken.

Nu is het natuurlijk de vraag wat dit alles doet met mijn gewicht. Hier onder mijn gewicht van de afgelopen twee jaar:

Mijn hypothese dat mijn gewicht hier zal toenemen wordt in ieder geval door de grafiek niet tegengesproken. Later meer!

Rijbewijs

Wanneer je naar de staat Georgia verhuist is het verplicht om binnen 6 maanden een nieuw (Georgia) rijbewijs te hebben. Helaas wordt hierbij mijn Nederlandse exemplaar niet erkend. Dit betekent een nieuw  theorie- en praktijkexamen en daarnaast een  hele rits aan verplichte documenten (SOFI Document , paspoort, immigratie document, 2 verblijfsbewijzen, oude rijbewijs, verzekeringsbewijs). De stapel kwam ongeveer overeen met de visa aanvraag (zie VISA).  Je moet als eerste het theorie-examen succesvol afronden. Als voorbereiding een folder van de Georgia Department of Driver Services (DDS - de organisatie verantwoordelijk in Georgia) met de belangrijkste verkeersregels en verkeersborden. Collega Richard zei dat de wachttijden bij DDS zo lang zijn dat je daar ter plekke genoeg tijd hebt om je voor te bereiden. En inderdaad, daar aangekomen kreeg ik een soort uitkeringsaanvraag gevoel. Lange rijen en onvriendelijke baliemedewerkers. Ik moest echter behoorlijk wat gegevens invullen (wat is mijn gewicht in ponden? Mijn lengte in feet?) en eigenlijk was ik pas net de regels aan het bestuderen toen ik al werd opgeroepen. Met angst en beven begaf ik me naar de computer waar ik de multiple choice test zou worden afgenomen. Ik zou toch niet falen iets wat algemeen bekend staat als makkelijk?

Achteraf bekeken was deze angst ongegrond. Normaal bij multiple choice moet je een afweging maken tussen de meest waarschijnlijke antwoorden. Bij deze test was het voldoende om de onwaarschijnlijke antwoorden filteren. Sommige vragen waren bijzonder hilarisch:

Als u achter een motorfiets rijdt en u wilt hem passeren dan moet u:

a) zo veel mogelijk rechts blijven rijden. De motorfiets is klein en neemt maar een klein gedeelte van de baan in. Zo kunt u 'm makkelijk passeren

b) net zo lang claxonneren tot de motorrijder aan de kant gaat zodat u hem kan passeren door op dezelfde baan te blijven

c) Sorteer voor naar de baan links van de motorrijder voor en gedurende de tijd dat u 'm passeert

Als u betrokken bent bij een ongeluk dan is het verplicht om:

a) hulp te geven aan eventuele gewonden

b) meteen te bellen met verzekeringmaatschappij

c) meteen te bellen met de DDS

Het s'nachts voornamelijk gevaarlijker voor automobilisten dan overdag omdat:

a) Zicht minder is dan overdag

b) Wegen gladder zijn

c) Andere automobilisten meer moe en vaker dronken zijn

Wat betekent het volgende verkeersteken:

a)  Verplicht om rechtsaf te slaan

b)  Verboden om rechtsaf te slaan

c)  Verboden om rechtsaf te slaan bij rood verkeerslicht 

(neem contact op wanneer je de goede antwoorden wilt weten)

Uiteindelijk haalde ik een score van 90 en had toch nog 4 fouten op 40 vragen. Met 8 fouten was ik ook nog geslaagd geweest.

De examinator gaf aan dat het niet meer mogelijk was dezelfde dag een praktijkexamen te doen maar het beste wat ik kon doen was binnenlopen. Een afspraak zou meer dan 6 weken duren. Hierop heb ik een aantal keer een poging gedaan zonder afspraak af te rijden. Hoewel ik vanzelf steeds vroeger kwam is het me nooit gelukt op die manier een plaatsje te bemachtigen. De laatste keer heb ik vanaf zever uur s’ochtends buiten een half uur staan blauwbekken. Toen er alsnog twee man te veel voor me waren toch maar een afspraak gemaakt en kon ik binnen drie weken terecht. Achteraf hoorde ik van een kennis dat juist de DDS van Roswell werd gemeden omdat daar zo streng geëxamineerd zou worden. Je moest zelfs ‘parallel parking’, d.w.z. achteruit inparkeren, uitvoeren. De meeste Amerikanen doen dat liever niet en dat de wachttijden bij andere DDS kantoren daarom nog langer zijn.

Doordat ik vaste klant was geworden bij de DDS had ik al begrepen dat je moet afrijden in je eigen auto. Je moet er voor zorgen dat al je lichten goed functioneren, dat je een permanent kenteken hebt en een geldige verzekering op jouw naam. Alles was in orde dus de test kon beginnen.

Het terrein van de DDS, net zoals de rest van de VS, staat vol met stop borden.

Dit verkeersteken wordt zeer intensief gebruikt op kruisingen zonder stoplicht. Men kent eigenlijk niet de ‘ voorrang van rechts’ regel. Dus bij elk stopbord stopt elke auto, wacht een paar seconden om dan om beurten de kruising over te steken. Je kan op een standaard weg wel om de twee - drie honderd een aantal van deze borden treffen. Toch is het de Amerikaanse overheid op de een of andere manier wel gelukt om het stoppen voor het stopbord in de genen van Amerikanen te planten en zelfs s'nachts kun je auto's zien halt houden op verlaten kruisingen in woonwijken. Mijn achtergrond is echter duidelijk anders en ik heb meer de neiging goed uit te kijken maar verder gewoon door te rijden. Dat remmen en optrekken voelt gewoon niet goed.

Bij het examen echter had ik me ingeprint vooral volgens de regels te rijden. Bij elk bord telde ik netjes tot drie om dan weer verder te gaan. So far so good, maar nu het beruchte achteruit inparkeren. Gedreven door de reputatie van dit bureau en omdat de examinator niets zei toen ik mijn auto de eerste keer indraaide parkeerde ik ‘m in tweede instantie nog even vlak langs de pionnen. Ze was blijkbaar nog niet tevreden, dacht ik. Hierbij raakte ik een pion licht aan. Oei, daar gaat mijn examen! Ik was zo van slag dat ik tijdens het korte ritje door de woonwijk halverwege bedacht dat ik eigenlijk veel te hard ging om vervolgens veel te langzaam een andere kruising met de grote weg op te rijden. Een achteropkomende auto liet al claxonnerend zijn ongenoegen weten. In Nederland zou de examinator nu al uitgestapt zijn en lopend naar huis zijn gegaan.

Mijn verbazing was nog groter dat ik een score van 95 had (en weer zou 80 voldoende zijn). Ze had gezien dat ik de pion had geraakt maar het was volgens haar heel lichtjes. Ze begreep niet waarom ik in tweede instantie nog dichter langs de pionnen parkeerde. De eerste poging was veel beter dan de meeste examenkandidaten. Verder ging volgens haar alles wel goed. Ik had me goed aangepast aan de algemene snelheid in woonwijk en de achteropkomende auto reed veel te hard...

Van expatkompaan Richard begreep ik dat hij een score van 93 had. Ik ben bang dat hij een kind heeft doodgereden.

Toen ik het rijbewijs wilde ophalen bleek ik voor de zoveelste keer iets niet goed met mijn immigratie status. Alsnog moesten er extra bewijzen komen waardoor ik nog een keer extra terug moest komen. Uiteindelijk ben ik acht maal bij de DDS en heb ik daarbij zo'n 330 km met de auto afgelegd. Dat zijn pas driver services!