"Ontmaagd!"

Enige jaren geleden, in het begin van mijn werkleven, keek mijn toenmalige collega Sander mij meewarig aan toen ik mijn nieuwe lease auto ging ophalen. "Jongen", begon hij, "je moet toch een keer in je leven een auto, liefst tweedehands, gekocht hebben". Spanning, vertrouwen, wantrouwen, gunnen, onderhandelingstaktieken en de kans een hoop geld te verliezen maken deze gebeurtenis tot onmisbare ervaring. Nadien heb ik nog vele jaren zonder deze ondervinding zorgeloos en naar mijn volle tevredenheid lease auto's gereden. Geen gezeur met een verlies aan dagwaarde, niet bang om in Amsterdam te parkeren, geen onderhandelingen met autoverkopers. Het enige van belang was de bijtelling, maar dan heb je in ieder geval iets om over te klagen met je buurman.

Echter na mijn verhuizing was er geen ontkomen meer aan. Lease auto's van de zaak zijn niet erg normaal in de VS en hoezeer ik dit ook heb proberen te regelen mijn werkgever was niet te verwurmen.

Eerst hebben we nog overwogen om zelf een auto te leasen of te huren. Eigenlijk komt dit neer op de auto financieren alleen weet je zeker dat aan het eind van de lease periode hij nog steeds van de garage is. Hierom was de keuze voor het kopen van een auto was snel gemaakt en met ons budget werden we wel tot de tweedehands markt gedwongen. Ook natuurlijk omdat als je een auto binnen korte tijd wilt verkopen je relatief veel van de nieuwwaarde verliest.

Vooraf had iedereen aangegeven dat auto's de VS zo goedkoop zijn (in vergelijking met Nederland) maar een eerste scan op Internet leek anders uit te wijzen. Dus gingen we op verkenning uit bij een door een kennis geadviseerde dealer. 

Aangekomen werden we meteen door een bloeddorstige autoverkoper binnen gehengeld. De koffie werd over geslagen en we kwamen gelijk ter zake. We moesten ons budget zeggen en de verkoper koos bijna zelfstandig een Volvo uit op de eigen website van dealer. Deze auto hadden we al zien staan en leek ons niet een hele goede keuze maar we waren er nu toch. We werden in de auto geduwd (Lisa met Marta op de achterbank) en moesten een rondje op het parkeerterrein rijden. Bij het starten van de auto lichtten al de waarschuwingslampjes van het dashboard op. "Lag aan de lampjes of zo", volgens de verkoper. Dat zouden ze nog wel herstellen. Na zo’n 500 meter met de auto stapvoets te hebben gereden, vroeg de verkoper: “what do think, do we have a deal?”. We moesten snel zijn om dit nog even voor kerst te administreren. Hoewel we niet aangegeven hadden dat we de auto willen hebben ging hij toch al het papierwerk in orde maken. Toen we aangaven dat we de auto niet wilde financieren was hij opeens veel minder enthousiast. ‘Everybody needs credit, man’, besloot hij. Hij had blijkbaar ook commissie van de financiering nodig. Toch bleek er veel meer waarde in zijn woorden te zitten dan we ons toen realiseerden ().

Hierop besloten we om veel beter voorbereid voor de dag te komen. Heel het Internet om Alpharetta werd afgespeurd om via een lijst van 25 tweedehands auto's tot een definitieve lijst van 6 opties te komen. De dag erop hebben we besteed om deze 6 mogelijkheden uit te proberen. Toen we aan het eind van de dag alle opties afgevinkt hadden zonder resultaat werden we door een Anthony, een geslepen verkoper met iets te veel branie, gewezen op een andere auto. Het "I am not going to let you leave without making you a deal" was weerzinwekkend maar de betreffende Hyundai Sonata toch dermate interessant dat we niet meteen wegliepen. Na de testrit waren we nog enthousiaster en konden we ter zake komen. Anthony zei dat hij voor 13000 dollar wel wat kon doen. Binnen bleek het bedrag ineens hoger (blijkbaar wist hij de prijs niet) en toen hij echt begon te rekenen kwamen er veel extra bedragen bij. Hieronder een dealer documentation fee. Wat dat precies is kon Anthony ons niet uitleggen maar het was wel bijna 800 dollar. Een soort rijklaar van de auto maken dus.
Gelukkig moest Lisa nog uit de crèche gehaald worden en konden we een adempauze inlassen die we gebruikt hebben om nog wat rond te bellen. Blijkbaar gooien alle dealers wel wat toeslagen op de auto maar een aantal waren wel gewillig die te schrappen. Gewapend met de deze kennis hadden we een goed argument om tot een deal te komen. Ik had wel meelijden met Anthony, hij zei namelijk dat hij zo niets verdiende op de auto...Het betekende nog een verhit uurtje discussie en uiteindelijk werd het conflict ergens in het midden beslecht en kon ik vervolgens bij de bank om de hoek een serieuze check gaan uitschrijven.

En nog waren we niet klaar. Zonder verzekering mocht de dealer de auto niet meegeven. Met druk telefonisch verkeer hadden we uiteindelijk toch een maatschappij die een paar Europeanen zonder historie verzekeren wilde voor een in onze ogen gigantisch maandbedrag van 250 dollar. Toen de fax ontvangen was waren alle horden uit de weggeruimd. Met een tijdelijke nummerplaat, in de VS staat die op naam en als de auto van eigenaar wisselt krijg je dus ook een nieuwe nummerplaat, konden we naar de eerste beste benzinepomp. In de auto zat namelijk geen druppel te veel.

Nu, na dit avontuur voelt het alsof ik weer iets belangrijks kan afstrepen,

"Been there, done it, got the t-shirt!!!" 

(en de auto natuurlijk)

2011 Hyundai Sonata

PS, dit verhaal speelde al meer dan een maand geleden en we zijn vandaag op zoek geweest naar een tweede auto. In Atlanta geldt: "één auto is geen auto".

Oud en nieuw

De jaarwisselling in Atlanta was in Nederlandse ogen opmerkelijk rustig. Geen vuurwerk stress. Je kan hier makkelijker een aantal semi automatische geweren kopen dan een pakketje vuurpijlen. Ik heb alles bij elkaar een plek gezien die adverteerde met vuurwerk. Bij de jaarwisseling zelf maar een enkele klap gehoord (kan ook een autoband zijn geweest). In downtown Atlanta is er de jaarlijkse 'peachdrop'. Hierbij daalt een perzik, volgens mij het symbool voor Atlanta, langzaam een ijzeren stellage af om op middernacht beneden aan te komen. Ook mooi!

Een collega die daarbij was zei dat dat ook het enige was. Het was ook nog eens live op televisie en naar ik begreep op Time's Square na de meest gewilde locatie voor het vieren van oud en nieuw. Zelfs daar werd geen vuurwerk afgestoken.

Voor de haters van de nieuwjaarsgroet etiquette is de VS (of in ieder geval Atlanta) een erg goede locatie. Op kantoor heeft alleen de  receptioniste een afstandelijk 'happy new year!'geroepen en dat alleen nadat we haar uitdrukkelijk al het beste hadden gewenst voor het nieuwe jaar. Ook collega's om me heen heb ik elkaar niets zien groeten of wensen, dus het lag (eindelijk eens) niet aan mij. Heerlijk toch!

Recordtemperaturen

'Hoe is het weer daar?' was een terugkomende vraag die we kregen als Marta en ik het over ons aanstaande vertrek naar Atlanta hadden. We konden dan met enige ironie vertellen dat koude winderige winters wel tot het verleden zouden horen...

Dit hebben we geweten! Door een ver afgezakte poolwind, die de rest van de VS verlamde, kwam de temperatuur afgelopen dinsdag niet boven de -10 graden Celsius uit. De gevoelstemperatuur (hier windchill factor geheten) lag nog zo'n tien graden lager. 'Recordbreaking' volgens de lokale Piet Paulusma. Dit terwijl we vlak voor kerst ook al een historische temperatuur maar dan aan de andere (goede!) kant van het spectrum hadden. Het was toen rond middenacht zo'n 19 graden Celcius.

Als je deze temperaturen de afgelopen dagen afzet tegen die in Amsterdam (zie hieronder) dan is het meteen duidelijk dat de VS niet alleen politiek een land van extremen is.

Ik rem niet voor ...

Iedereen die mij een beetje kent weet dat een terugkerende grap: "ik rem niet voor ... " sticker is. Hierbij worden de puntjes vervngen door een vervelende collega of klant. Hier in Georgia (zuid-oost Amerika) zie ik de volgende bumpersticker regelmatig.

In mijn logica zie ik een aantal paradox'en in deze statements maar wellicht zal de toekomst mij anders leren. Ik zag dat hij voor de eventuele liefhebbers ook verkrijgbaar is op Amazon...