Bewegwijzering

Hoewel in deze tijden van TomTom en smart phones bewegwijzering een soort fossiel zijn van andere tijden zijn ze toch wel handig om je te oriënteren in een nieuwe omgeving. Na eens een verkeerde afslag genomen te hebben viel me op dat er weinig plaatsnamen op deze borden te vinden zijn en mochten ze er staan dan wordt dit niet heel consequent of ver van te voren aangegeven.

In Amerika, of in ieder geval in Atlanta, wordt veel meer verwezen naar straatnamen of wegennummers dan steden, dropjes of wijken zoals we dat in Nederland gewend zijn.
 Hierdoor is men ook gedwongen meer de richting van de weg aan te geven dan een eindpunt. Zo zie je in Atlanta 'I75 North' of de '141 Eastbound' terwijl je in Utrecht bijvoorbeeld de 'A2 richting Amsterdam (Breukelen en Maarssen)' kan nemen. Wellicht komt dit omdat in Verenigde Staten heel veel 'middle of Nowhere' is en dat een weg in de meeste gebieden het enige te vermelden waard is. Anderzijds is het dichtbevolkte Nederland ook helemaal volgepland met stadscentra en nieuwbouwwijken welke prima referentie punten geven.


Een gevolg van de routebewijzering in de VS is dat je wel gedwongen wordt de geografie van de belangrijkste wegen te kennen wil je (alleen) op de borden navigeren. Daarentegen kunnen wegen natuurlijk van richting veranderen (bijvoorbeeld een rondweg) waardoor dit systeem eigenlijk niet werkt. Immers moet ik nu de I75 north nemen terwijl ik eigenlijk naar het westen moet. Nu moet ik toegeven dat de meeste grote wegen juist niet van richting veranderen. Over het algemeen lopen bijvoorbeeld de oneven interstates van noord naar zuid terwijl de even nummers van oost naar west lopen. Ik stuitte bij mijn onderzoek op een wikipedia pagina (http://nl.wikipedia.org/wiki/Interstate_highway) over het interstate systeem in de USA, best interessant.

Vooralsnog prefereer ik het Nederlandse systeem. Laatst zat ik op de juiste weg maar alleen op de verkeerde locatie omdat ik de Peachtree Industry boulevard had genomen ipv. van de Peachtree Industry Parkway. Een kniesoor die het verschil bemerkt maar aangekomen op McGinnes Ferry Road zat ik toch zo'n 15 mijl te veel naar het zuiden en gezien de doorstroming van het plaatselijk verkeer wat laat op mijn afspraak.

Luchtvaarthel!

Afgelopen dinsdag was de dag van de grote reis over oceaan. Om er zeker van te zijn dat we goede plaatsen hadden - Lisa is net één jaar oud - en alles goed geregeld zou zijn hadden we enige tijd van te voren al met de KLM gebeld om de vlucht te boeken. We vertrouwden meer een echt contact dan een koele Internetpagina... Zelfs babyvoeding en melk hadden we kunnen boeken.

Op weg naar Schiphol bleek de oprit naar de A4 dicht. Geen goed voorteken...

Bij aankomst bij de terminal zo snel mogelijk naar een 'in check terminal' om dan weer een papieren verwijzing te krijgen naar balie 16. Eerdere reizen leerden kan je niet online kan inchecken als je een visa hebt (itt. een ESTA). Een visa past niet in de standaard aanmeldroutines van KLM waardoor een ouderwetse aanmelding bij de balie nodig is. Blijkbaar vindt de KLM dit ook ouderwets waardoor ze deze balie onderbezet houden waardoor er altijd een lange rij staat met 'probleem gevallen'. Ook dit keer weer telde ik zo'n 33 personen voor ons. Zonder een shortcut van een van de KLM medewerkers hadden we al zeker de vlucht gemist. Ons werd op het hart gedrukt dat we een volgende keer wel minimaal vier a vijf uur (!) voor een intercontinentale vlucht op Schiphol zijn. Je kan natuurlijk ook wel iets meer personeel proberen in te zetten.

Eenmaal bij een grondstewardess gekomen bleek dat Lisa en Marta op 'stand by' stonden en dat alleen ik een echte stoel toegewezen had gekregen. De medewerkster beweerde eerst dat we niet samen geboekt hadden maar dat konden we snel ontkrachten.
Ze beweerde verder dat ze ons niet zou laten vertrekken voordat wij allemaal een stoel naast elkaar zouden hebben en dat het allemaal goed zou komen. Helaas was toen haar dienst afgelopen, ha ha. Haar collega belde nog maar eens met de Gate en ze waren er nog mee bezig. Toen besloten we maar door te zetten. Ze waren al aan het boarden en we wilden we nog een kans maken moesten we nu toch maar inchecken. Bij de gate bleek het Delta (die de vlucht uivoerde) personeel wat minder hard met ons geval bezig te zijn dan gehoopt, getuige het "ik ga kijken wat ik voor u kan doen". Toen we uiteindelijk alle drie een plaatsje in het vliegtuig hadden mochten we al blij zijn. Dat Lisa als 1 jarige ongeveer 10 uur lang alleen zou moeten zitten was alleen een kleine tegenvaller... Gelukkig is dat nog wat later echt goed gekomen. Marta kon naast Lisa geplaatst worden. Ikzelf zat nog ergens anders in het vliegtuig maar dat zou in het vliegtuig wel geregeld kunnen worden. Helaas werden gezinnen met kinderen zo laat opgeroepen dat de rest van het vliegtuig al plaats had genomen en er dus maar weinig speelruimte was. Daarnaast was de stewardess drukker bezig met moeder (van 45) en dochter (van 25) dan met onze wensen. "Ze waren moeder en dochter" volgens deze empatische Delta medewerker.

 In ieder geval was er geen baby voeding voor Lisa meegekomen. Omdat Lisa op stand by stond nam Delta het zekere voor het onzekere.

Bij onze laatste poging ons ongenoegen over de hele procedure bij het cabine personeel kregen we te horen dat er wel 6 gezinnen in het vliegtuig zaten en dat we gelukkig waren om mee te kunnen. Blijkbaar was het vliegtuig te vol voor een goede service. Bergaf kunnen we allemaal goed fietsen maar met klimmen onderscheiden de kampioenen zich van de pannenkoeken.

De steward gaf aan dat alle problemen kwamen doordat het vliegtuig op het laatste moment gewijzigd was. Het vliegtuig was toevallig de normale Airbus A330, degene die ook op het Eticket vermeld stond dus ook niet waar.

Uiteindelijk hebben we de vlucht afzonderlijk gezeten waarbij we om de beurt de zorg voor Lisa opnamen. Zoals ze dat noemen "The Delta experience".

Bij aankomst in Atlanta bleek het kinderwagen niet bij de uitgang van het vliegtuig te zijn achtergelaten waardoor we genoodzaakt waren om met Lisa en de Maxi  Cosi door de hele terminal te sjouwen. Toen we uiteindelijk bij de immigratie aankwamen vielen de registratiecomputers uit. Er was niets minder dan een landelijke storing nodig om ons nog verder te irriteren. Niet alleen verloren we tijd maar later bleken we ook nog middenin in de avondfiles rondom Atlanta te zijn terecht gekomen. Uiteindelijk, twee uur laterm in het hotel waren we op, doodop.

Achteraf bleek Lisa de enige die de hele reis haar waardigheid had behouden. Ze was de hele tijd vrolijk naar haar ouders, medepassagiers en KLM / Delta personeel. Dit geeft me hoop voor de toekomst.

ps (12 jan 2014)
Delta heeft na een klacht ons een aantal tegoedbonnen bij Amerikaanse winkelketens aangeboden...

Verhuizing

Afgelopen dagen zijn we druk bezig geweest met de verhuizing. Eerst met het opmaken van een inventarislijst. Daarna het stickeren/indelen van onze spullen in 'lucht', 'zee' en 'niet vervoeren'. En vervolgens het bij elkaar brengen van spullen zodat de verhuizers het ook nog zouden kunnen begrijpen.

De volgende ochtend kwamen de verhuizers aan. Ze bleven eerst nog een half uur in de auto zitten. Het was nog geen half tien, het officiële begin van de werkdag. De groep was een zeer bont gezelschap, twee Engelse Belgen (of Belgische Engelsen), een Eritrese Italiaan (uit Milaan) en één rasechte Vlaming. Blijkbaar trekt het beroep toch een bepaald soort gelukzoekers aan. De communicatie ging in drie talen tegelijk. Als dat maar goed gaat. Gelukkig was Marta een goede intermediair in deze.

Eenmaal begonnen ging dit viertal in een wervelwind door ons huis. Later zou ik tekenen dat ze onder ons toezicht alles ingepakt hadden maar dat was onmogelijk. Twee paar ogen voor acht paar handen is een ongelijke strijd. Na een dag was al zo'n 90 procent gepakt en de volgende dag kwam er een vrachtwagen met een container om de boel te transporteren. 

Het viel nog niet mee om met deze '40 footer' door de Amsterdams nieuwbouwwijk te manoeuvreren. Maar met wat doorzettingsvermogen en hulp van de politie en wat verbogen verkeersborden is het toch gelukt de truck voor het huis te parkeren.

Uiteindelijk bleek hele huisraad in iets meer dan de helft van een container in beslag te nemen. Eer hadden nog wel drie mini's bij gekund.  Later bedacht ik me dat ze daar makkelijk wat smokkelwaar in hadden kunnen stoppen. Ze moesten alleen het transport weten en wat goede connectie aan de andere kant. Ik zal wel niet de enige zijn die daar opgekomen is...

Aan het eind van de dag was er een leeg huis en leeg gevoel over. Het huis zonder onze spullen is een heel ander ding. Wat nu nog rest is onze eigen verhuizing...

p.s.Mocht iemand trouwens nog geïnteresseerd zijn in het huren van een 'drie kamer tussen woning' in Amsterdam nieuw-west laat het me even weten!

Doping in de USA

Op de hometrainer in de fitness ruimte van het hotel werd mijn aandacht getrokken door een markante anchorman (zoiets als belangrijkste presentator) van de sportzender ESPN, genaamd Keith Olbermann.

Niet alleen deed hij me in zijn presentatie met zijn eloquente bewoordingen, ironie en zijn losse wijze van verslag doen van basketbal denken aan Mart Smeets

Daarnaast had hij ook een interessante mening over doping. Hij stelde in dat sport in principe oneerlijk is en dat als je verdiept in het gebruik van medicijnen en andere middelen je daar best voordeel van mag hebben. Daarnaast was sport (hij haalde daarbij American voetbal aan) sowiezo niet goed voor je gezondheid. Vaak spelen ze 4 a  5 wedstrijden in de week en is het doel van de sport je tegenstander beletten dat hij zich over veld beweegt. Verder vond hij het vreemd dat iedereen nu zo hypocriet reageert terwijl bekend is dat oude kampioenen ook maar wat aangemodderd hebben. Dus wat in het verleden gewoon goed was wordt nu opeens met argusogen bekeken. Hij haalde een verhaal op van James Pud Galvin alias "the juicer" die openlijk sap van apentestikels dronk. Hiervoor werd hij beloond met de baseball hall of fame (hij was een zeer goede werper) en volgens Olbermann met een prijs voor 'geavanceerd onderzoek in de sport medische wetenschap'

Opmerkelijk van dit verhaal is dat geen één keer connectie met Lance Armstrong of wielrennen gemaakt werd. De automatisch associatie van doping en wielrennen is dus niet wereldwijd. Verder is de breed geaccepteerde gedachte dat doping alleen bij een individuele katholieke uithoudingsport als wielrennen zou voorkomen ook meteen ontkracht.

Hij besloot zijn betoog dat de bewijslast bij doping altijd wat moeilijk is en je het misschien beter kan vrijgeven of anders moet aanpakken. Hierbij een citaat van Al Capone. "If no one else can catch you then the IRS can". Zoiets als: Als je ongrijpbaar lijkt kunnen ze je altijd dwarszitten met malversaties in je administratie. Grappig genoeg zou je kunnen stellen dat het Armstrong uiteindelijk ook zijn nek gekost heeft.

Stranger in this town...

Ik dacht altijd dat de verschillen tussen de Verenigde Staten en Europe (Nederland) behoorlijk klein waren. We zien immers dagelijks Amerikaanse cultuur en gewoontes via alle media en daarbij is mij niet opgevallen dat het om echt een heel ander land gaat. Wellicht gaat dit op voor algemeenheden, op de alledaagse kleinigheden willen de verschillen soms pijnlijk groot zijn.

Neem bijvoorbeeld het retail banksysteem. Voor het voorschot op het huis moesten geld van onze bank rekening op die van van de verhuurder zien te krijgen. Je zou denken in de tijd van Internet 3.0 dit geen enkel probleem moeten zijn.

Onderzoek en navraag leerde me dat er ongeveer de volgende opties zijn, te weten:

• money drop;
• deposit slip;
• wire transfer;
• pay pal;
• bill pay;
• payment check

Het voor-en-tegens van al deze methodes heb ik eerlijk gezegd nog niet weten te doorgronden behalve dat
over het algemeen kosten al deze diensten geld kosten en dat geen van alle echt handig is.

Toen ik mijn Amerikaanse collega's uitlegde dat wij in Europa gewoon met online bankieren zonder kosten geld naar Jan en alleman kunnen overmaken keken ze mij aan of ze net hoorde of onze enige methode om vers water te hebben naar de dichtstbijzijnde put gaan is en je emmertje op te halen. Ze konden mij anderzijds toch ook niet uitleggen waarom dit nu zo moeilijk zou moeten zijn behalve dat het anders wel erg makkelijk was om de belasting te ontduiken. Tja, daarom zitten Apple en Starbucks natuurlijk in Nederland...

Uiteindelijk wilde de verhuurder een 'wire transfer' doen en dus hadden we geen keus. In dit geval moet je naar één van je eigen bankkantoren (gelukkig hebben wij er een die nogal wat vestigingen heeft). Bij de balie aangekomen vertelde de bankmedewerker dat zij hier niet voor gekwalificeerd was en dat ik hiervoor bij een 'banker' (bankier?) moest zijn. Na enige tijd wachten werd ik door een man in een maatpak opgehaald. Deze nam me mee naar zijn kantoor vulde mijn rekeningnummer en de gegevens vvan de verhuurder in zijn computer en drie minuten later was alles gepiept. Dat wil zeggen dat de verhuurder waarschijnlijk de volgende dag het voorschot zou ontvangen. Kosten van dit grapje, 30 dollar. Het pak van de bankier moet toch ergens van worden betaald.

Geluk bij ongeluki is dat we nu wel de zekerheid van een huis hebben...

Next stop: Reno, Nevada

Geradbraakt en moe na 23 uur reizen en een tijdverschil van 9 uur aangekomen op Reno Tahoe Airport. Als je naar mijn reisschema van de laatste twee en halve week kijkt lijkt al aardig op een bord spaghetti al dente.

Ook op deze vluchten voor mijn een nieuwtje. Touch screen voor het 'inflight entertainment system'. Had ik me net voorgenomen een 'blogje' te wijden aan die rottige knopjes op de afstandbediening (in mijn laatste 4 vluchten werkte het 'rechts knopje' nauwelijks en tot grote frustratie moest je soms wel 10 minuten proberen een bepaalde functie te selecteren). Maar hier niets van dit alles. Ik vroeg me af wat we gewend zullen zijn over vijf jaar waardoor deze technologie ook weer verouderd aandoet. Een voordeel was verder dat het scherm bijna vanuit alle hoeken goed te zien was. Dat ontneemt me mijn heimelijke plezier om medepassagiers zich in de meest vreemde posities moeten wringen om nog wat van het scherm te kunnen zien...

Op Amerikaanse binnenlandse vluchten lijkt iedere passagier wel een frequent flyer. Nadat bij mijn overstap in Salt Lake City de gouden en platina kaarten waren 'geboard' stonden we nog met anderhalve man en een paardenkop.  Iedereen weet ook allemaal wat te doen bij vertragingen. Blijkt een constant gespreksthema te zijn: service van de luchtvaart maatschappij. Maatschappij 1 vliegt meer op tijd maar heeft horken van stewardessen terwijl een maatschappij verouderde toestellen heeft en krenterig is op airmiles.

Een gate bij Reno Tahoe Airport

Reno van horen zeggen een gokparadijs (een soort klein Las Vegas) en ligt net als zijn grote broer ook in Nevada. De aankomst gate liet hierover geen twijfel bestaan. De ruimte was tot de nok gevuld met gokkasten. Niet geheel toevallog heeft dat ook iets met mijn opdracht hier te maken. Het lijkt verder de enige business in Reno behalve het nabij gelegen Tahoe meer.

Nog een gelukje, na al mijn dramatische overstappen had ik geen hoop meer om mijn bagage op de band aan te treffen. Maar dit was ongegrond. Mijn koffer lag gewoon klaar...

Toronto

Ron Ford

Vandaag op bezoek in Toronto, Canada. Gezien de grootte van het vliegtuig (niet dus) is dit voor Amerikanen niet zo’n voor de handliggende bestemming. Bij aankomst op Pearson International airport hangt er een grote poster van de glimlachende burgemeester die je verwelkomt in Canada's finest. Hij zag er al aardig bezopen uit wat mij betreft. Aangezien ik nog in de terminal was durfde ik geen foto te nemen. Ik was al te laat en wilde mijn timing niet verder onder druk zetten.

Verder viel op dat eigenlijk alles veel prettiger aanvoelde. Mensen leken oprechter, verkeer was rustiger en minder opdringerige reclame. Later vertelde Pat, een van de lokale contacten, me dat Canada door vele vaak de brug naar Europa wordt genoemd. Dit kan ik me prima voorstellen en als het niet zo verrekte koud was zou je er prima kunnen wonen. Ik vond de prijzen behoorlijk hoog. Zo hoog dat ik dacht dat de Canadese dollar behoorlijk in prijs gedaald was, maar 1 Canadese dollar staat voor 0.95 US dollar. Ik geloof dat we 15 dollar betaalde voor een drankje. Tel uit je winst.

Toen ik de volgende ochtend terug ging bleek de  immigratie dienst en douane van VS al op het vliegveld te zitten. En blijkbaar was je na het passeren al op het grondgebied van de Verenigde staten. Dit kostten alles bij elkaar behoorlijk wat tijd. Een rij voor inchecken, een rij voor het verlaten van Canada, een rij voor het binnentreden van de VS, een rij voor het afgeven van de bagage en een rij voor de 'security check...' 

Uiteindelijk aangekomen bij de gate kon ik genieten van mijn welverdiend ontbijt wat ik onderweg ergens had gescoord. Wel jammer het restaurant in de terminal had wat mij betreft een nieuwtje, een Ipad op elke tafel. Naast gewoon Internet kon je het menu bekijken en bestellingen doen. Daar gaat je fooi... 

Op huizenjacht in Fulton County!

De afgelopen dagen zijn Marta en ik op een verwoede huizenjacht geweest. We hadden we een aantal criteria op een rijtje gezet (3 slaapkamers, liefst geen tapijt, koken op gas en een goede buurt) maar we wisten niet wat we zouden aantreffen. Bij het vooronderzoek op Internet leken de mogelijkheden oneindig maar mooie website maakt nog geen mooie woning. Door zeer gericht maar ook op de bonnefooi te zoeken kwamen we er achter dat de soorten woningen uiteen vallen in twee groepen, te weten appartementencomplexen en woonwijken.

De appartementen complexen hebben vaak een centraal gebouw waar je als nieuwe huurder overdreven vriendelijk (Amerikaans) ontvangen wordt door het management van het complex (“you guys are great!”). In het centrale gebouw bevindt zich meestal een kantoortje waar je gebruik kan maken van printer en fax en er is ook een fitnessruimte. De goedkoopste hadden misschien 3 apparaten, de duurste kunnen zich prima vergelijken met een kleine sportschool in Nederland.De appartementen zijn verdeeld per kleine flats  van over het algemeen 3 verdiepingen met zo’n 15-25 appartementen. De grootte van de individuele woonunits varieert van 1 tot 3 slaapkamers en zijn voor Hollandse begrippen redelijk ruim. Op een beperkt aantal luxe complexen na komen al deze appartementen met hoogpolig smoezelig tapijt waarvan de geur van de chemische reiniging je nog dagenlang blijft achtervolgen. Daarnaast hebben de keukens altijd een elektrische kookplaat waardoor ze initieel allemaal zouden zijn afgevallen gezien onze selectie criteria... De units zijn allemaal van hout, gehorig en als de bovenbuurman heen en weer sloft begint alles te bewegen. Verder valt het aantal badkamers op. Minimaal 1 badkamer per slaapkamer, bij 3 slaapkamers vaak 2 badkamers en een extra toilet. Tenslotte hebben alle appartementen complexen een  (soort van) zwembad die op het oog niet vaak onderhouden worden. Aan de andere kant is het november en zullen de zwembaden toch al niet veel worden gebruikt.

Hier een aantal links van de bezochten complexen (http://www.amli.com/apartments/atlanta/northeast-atlanta/suwanee/mcginnis-ferry , http://www.chelsearidgejohnscreek.com/, http://cgmcdanielfarm.maac.com/)

Na de eerste twee dagen alleen dit soort complexen hebben gezien waren we al aardig in paniek. De meeste liggen op een locatie naast een snelweg of in een woonwijk waar je nog niet dood gevonden wilt worden (maar waarschijnlijk wel wordt). Daarnaast staan er op Internet een groot aantal gruwelverhalen over management dat spookfacturen maakt, insectenplagen, ongeïnteresseerd management dat 3 x per jaar veranderd en vreemde afkoopclausules.

Hierom hadden we de volgende dagen ons vizier meer gericht op zelfstandige woningen. Deze bevinden zich allemaal in een soort artificieel gecreëerde woonwijken die de Amerikanen subdivisions noemen. Over het algemeen heb je twee type woningen. Er zijn losstaande woningen die ranches worden genoemd. Deze hebben vaak een ruime tuin om het huis. Wie onze tuin in Amsterdam en onze groen vingers kent weet dat dat geen goed idee is. 

Hieronder een voorbeeld van zo'n 'ranch' huis:

Verder hebben rijtjeshuizen die ze 'town homes' noemen. Blijkbaar wint dit type de laatste jaren in populariteit. De kwaliteit van dit soort huizen is veel beter dan de appartementen en hebben vaak wel parket in de huiskamer en kookplaten op gas. Daarnaast hebben ze ruime garages waar we een keer nog zelfs een mini bierbrouwerij aantroffen. Ze hebben zo mogelijk nog meer badkamers dan de appartementen complexen. De meeste van deze huizen zijn individueel bezit en huurprijs lijkt hoog ten opzicht van de verkoopprijs en ook behoorlijk wat hoger dan die van de appartement complexen. Gezien de auto’s in de wijk lijken de meer gefortuneerde amerikanen voor dit type huis te kiezen.

Nadat we zo’n zes huizen hadden gezien hadden we er twee gevonden die wel geschikt leken. Van de overige andere vier waren er al drie verhuurd begrepen we. De Amerikaanse vrije markt ten top! Uiteindelijk hebben we op één huis een bod uitgebracht. Zeker nadat we waren geïnformeerd dat er ook een andere geïnteresseerde was.

Hopelijk komt dit nog goed...

Enige symboliek...

Wij staan op het punt om het herfstachtige Amsterdam te verlaten om voor de nieuwe werkgever naar het warme en zonnige Atlanta te gaan.

Onderstaande foto beschrijft aardig de verhuizing van woonplaats en werkomgeving...

Visa

Aanmeldingsbrief van het advocaten kantoor, CV, Salarisstroken, Akte van Levering, overdracht van VISA Applicatiebewijs, vernieuwde paspoorten, passfoto's in een afwijkend formaat, G-28 formulier, D-160 bewijs, I-129S in driefout betalingsbewijs, bankafschriften, diploma's, afspraak bevestiging. aangetekende retourenveloppe, bewijs van bedrijfsovername leveren bij elkaar een documentstapel van ongeveer 6 cm dikte. Gewapend met deze documententoren ging ik op stap naar Amerikaanse consulaat voor de VISA aanvraag. Aangekomen bleek dat ik niet de enige was. Een lange rij had zich gevormd bij de ingang. Echter bleek dat de rij zich niet zo goed voorbereid had waardoor driekwart al werd weggestuurd door het beveiligingspersoneel voordat ze überhaupt naar binnen konden. Daar hoorde ik in eerste instantie ook bij, mijn mobiele telefoon bleek niet toegestaan. Toen ik 'm bij een receptie om de hoek afgaf bleek dat ik niet de enige was die met een dergelijk probleem te maken had ("U komt zeker voor het Amerikaanse consulaat?"). Afijn, een half uurtje later was ik binnen en uiteindelijk bleek het allemaal reuze mee te vallen. Na bevestigen dat ik in het verleden me niet met genocide had bezig gehouden en dat ik ook geen grote schulden had stond ik 90 minuten later weer buiten en zo'n 800 euro lichter. Voor mijn werkgever waarschijnlijk vele malen meer. Op deze manier draag ik toch mooi mijn steentje bij aan het verlagen van het Amerikaanse schuldenplafond.

24-okt-2013

ECO goes USA blog!

Hoi hoi! Dit is mijn allereerste blog en blog artikel. Ik zal binnenkort met Marta (mijn echtgenote) en Lisa, (mijn dochter) naar Atlanta Georgia verhuizen om als expat aan de slag te gaan voor Teradata, mijn huidige werkgever. Dit avontuur leekt me een uitgelezen mogelijkheid om ervaringen vast te leggen en te delen en zo ook contact met het thuisfront te houden. Hopelijk kan ik een regelmatig ritme houden met het plaatsen van berichten en nieuwtjes.

ciao ciao,
Edwin

ps de blog van Marta is te vinden op: http://latata-adatlanta.blogspot.com