Luchtvaarthel!

Afgelopen dinsdag was de dag van de grote reis over oceaan. Om er zeker van te zijn dat we goede plaatsen hadden - Lisa is net één jaar oud - en alles goed geregeld zou zijn hadden we enige tijd van te voren al met de KLM gebeld om de vlucht te boeken. We vertrouwden meer een echt contact dan een koele Internetpagina... Zelfs babyvoeding en melk hadden we kunnen boeken.

Op weg naar Schiphol bleek de oprit naar de A4 dicht. Geen goed voorteken...

Bij aankomst bij de terminal zo snel mogelijk naar een 'in check terminal' om dan weer een papieren verwijzing te krijgen naar balie 16. Eerdere reizen leerden kan je niet online kan inchecken als je een visa hebt (itt. een ESTA). Een visa past niet in de standaard aanmeldroutines van KLM waardoor een ouderwetse aanmelding bij de balie nodig is. Blijkbaar vindt de KLM dit ook ouderwets waardoor ze deze balie onderbezet houden waardoor er altijd een lange rij staat met 'probleem gevallen'. Ook dit keer weer telde ik zo'n 33 personen voor ons. Zonder een shortcut van een van de KLM medewerkers hadden we al zeker de vlucht gemist. Ons werd op het hart gedrukt dat we een volgende keer wel minimaal vier a vijf uur (!) voor een intercontinentale vlucht op Schiphol zijn. Je kan natuurlijk ook wel iets meer personeel proberen in te zetten.

Eenmaal bij een grondstewardess gekomen bleek dat Lisa en Marta op 'stand by' stonden en dat alleen ik een echte stoel toegewezen had gekregen. De medewerkster beweerde eerst dat we niet samen geboekt hadden maar dat konden we snel ontkrachten.
Ze beweerde verder dat ze ons niet zou laten vertrekken voordat wij allemaal een stoel naast elkaar zouden hebben en dat het allemaal goed zou komen. Helaas was toen haar dienst afgelopen, ha ha. Haar collega belde nog maar eens met de Gate en ze waren er nog mee bezig. Toen besloten we maar door te zetten. Ze waren al aan het boarden en we wilden we nog een kans maken moesten we nu toch maar inchecken. Bij de gate bleek het Delta (die de vlucht uivoerde) personeel wat minder hard met ons geval bezig te zijn dan gehoopt, getuige het "ik ga kijken wat ik voor u kan doen". Toen we uiteindelijk alle drie een plaatsje in het vliegtuig hadden mochten we al blij zijn. Dat Lisa als 1 jarige ongeveer 10 uur lang alleen zou moeten zitten was alleen een kleine tegenvaller... Gelukkig is dat nog wat later echt goed gekomen. Marta kon naast Lisa geplaatst worden. Ikzelf zat nog ergens anders in het vliegtuig maar dat zou in het vliegtuig wel geregeld kunnen worden. Helaas werden gezinnen met kinderen zo laat opgeroepen dat de rest van het vliegtuig al plaats had genomen en er dus maar weinig speelruimte was. Daarnaast was de stewardess drukker bezig met moeder (van 45) en dochter (van 25) dan met onze wensen. "Ze waren moeder en dochter" volgens deze empatische Delta medewerker.

 In ieder geval was er geen baby voeding voor Lisa meegekomen. Omdat Lisa op stand by stond nam Delta het zekere voor het onzekere.

Bij onze laatste poging ons ongenoegen over de hele procedure bij het cabine personeel kregen we te horen dat er wel 6 gezinnen in het vliegtuig zaten en dat we gelukkig waren om mee te kunnen. Blijkbaar was het vliegtuig te vol voor een goede service. Bergaf kunnen we allemaal goed fietsen maar met klimmen onderscheiden de kampioenen zich van de pannenkoeken.

De steward gaf aan dat alle problemen kwamen doordat het vliegtuig op het laatste moment gewijzigd was. Het vliegtuig was toevallig de normale Airbus A330, degene die ook op het Eticket vermeld stond dus ook niet waar.

Uiteindelijk hebben we de vlucht afzonderlijk gezeten waarbij we om de beurt de zorg voor Lisa opnamen. Zoals ze dat noemen "The Delta experience".

Bij aankomst in Atlanta bleek het kinderwagen niet bij de uitgang van het vliegtuig te zijn achtergelaten waardoor we genoodzaakt waren om met Lisa en de Maxi  Cosi door de hele terminal te sjouwen. Toen we uiteindelijk bij de immigratie aankwamen vielen de registratiecomputers uit. Er was niets minder dan een landelijke storing nodig om ons nog verder te irriteren. Niet alleen verloren we tijd maar later bleken we ook nog middenin in de avondfiles rondom Atlanta te zijn terecht gekomen. Uiteindelijk, twee uur laterm in het hotel waren we op, doodop.

Achteraf bleek Lisa de enige die de hele reis haar waardigheid had behouden. Ze was de hele tijd vrolijk naar haar ouders, medepassagiers en KLM / Delta personeel. Dit geeft me hoop voor de toekomst.

ps (12 jan 2014)
Delta heeft na een klacht ons een aantal tegoedbonnen bij Amerikaanse winkelketens aangeboden...