donderdag 21 november 2013

Op huizenjacht in Fulton County!

De afgelopen dagen zijn Marta en ik op een verwoede huizenjacht geweest. We hadden we een aantal criteria op een rijtje gezet (3 slaapkamers, liefst geen tapijt, koken op gas en een goede buurt) maar we wisten niet wat we zouden aantreffen. Bij het vooronderzoek op Internet leken de mogelijkheden oneindig maar mooie website maakt nog geen mooie woning. Door zeer gericht maar ook op de bonnefooi te zoeken kwamen we er achter dat de soorten woningen uiteen vallen in twee groepen, te weten appartementencomplexen en woonwijken.

De appartementen complexen hebben vaak een centraal gebouw waar je als nieuwe huurder overdreven vriendelijk (Amerikaans) ontvangen wordt door het management van het complex (“you guys are great!”). In het centrale gebouw bevindt zich meestal een kantoortje waar je gebruik kan maken van printer en fax en er is ook een fitnessruimte. De goedkoopste hadden misschien 3 apparaten, de duurste kunnen zich prima vergelijken met een kleine sportschool in Nederland.De appartementen zijn verdeeld per kleine flats  van over het algemeen 3 verdiepingen met zo’n 15-25 appartementen. De grootte van de individuele woonunits varieert van 1 tot 3 slaapkamers en zijn voor Hollandse begrippen redelijk ruim. Op een beperkt aantal luxe complexen na komen al deze appartementen met hoogpolig smoezelig tapijt waarvan de geur van de chemische reiniging je nog dagenlang blijft achtervolgen. Daarnaast hebben de keukens altijd een elektrische kookplaat waardoor ze initieel allemaal zouden zijn afgevallen gezien onze selectie criteria... De units zijn allemaal van hout, gehorig en als de bovenbuurman heen en weer sloft begint alles te bewegen. Verder valt het aantal badkamers op. Minimaal 1 badkamer per slaapkamer, bij 3 slaapkamers vaak 2 badkamers en een extra toilet. Tenslotte hebben alle appartementen complexen een  (soort van) zwembad die op het oog niet vaak onderhouden worden. Aan de andere kant is het november en zullen de zwembaden toch al niet veel worden gebruikt.




Na de eerste twee dagen alleen dit soort complexen hebben gezien waren we al aardig in paniek. De meeste liggen op een locatie naast een snelweg of in een woonwijk waar je nog niet dood gevonden wilt worden (maar waarschijnlijk wel wordt). Daarnaast staan er op Internet een groot aantal gruwelverhalen over management dat spookfacturen maakt, insectenplagen, ongeïnteresseerd management dat 3 x per jaar veranderd en vreemde afkoopclausules.

Hierom hadden we de volgende dagen ons vizier meer gericht op zelfstandige woningen. Deze bevinden zich allemaal in een soort artificieel gecreëerde woonwijken die de Amerikanen subdivisions noemen. Over het algemeen heb je twee type woningen. Er zijn losstaande woningen die ranches worden genoemd. Deze hebben vaak een ruime tuin om het huis. Wie onze tuin in Amsterdam en onze groen vingers kent weet dat dat geen goed idee is. 

Hieronder een voorbeeld van zo'n 'ranch' huis:


Verder hebben rijtjeshuizen die ze 'town homes' noemen. Blijkbaar wint dit type de laatste jaren in populariteit. De kwaliteit van dit soort huizen is veel beter dan de appartementen en hebben vaak wel parket in de huiskamer en kookplaten op gas. Daarnaast hebben ze ruime garages waar we een keer nog zelfs een mini bierbrouwerij aantroffen. Ze hebben zo mogelijk nog meer badkamers dan de appartementen complexen. De meeste van deze huizen zijn individueel bezit en huurprijs lijkt hoog ten opzicht van de verkoopprijs en ook behoorlijk wat hoger dan die van de appartement complexen. Gezien de auto’s in de wijk lijken de meer gefortuneerde amerikanen voor dit type huis te kiezen.


Nadat we zo’n zes huizen hadden gezien hadden we er twee gevonden die wel geschikt leken. Van de overige andere vier waren er al drie verhuurd begrepen we. De Amerikaanse vrije markt ten top! Uiteindelijk hebben we op één huis een bod uitgebracht. Zeker nadat we waren geïnformeerd dat er ook een andere geïnteresseerde was.

Hopelijk komt dit nog goed...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten