Bij mijn allereerste bezoek in Atlanta viel het meteen op. Er zijn enorm veel (veel te) dikke mensen. Overal om je heen hebben mensen het moeilijk om zich te voet voor te bewegen. In mijn gebruikelijke haast heb ik al paar keer bijna een botsing gehad op een luchthaven of in een supermarkt.
Onderzoek naar overgewicht laat zien dat Georgia met 27.0 kg/m2 bij de staten hoort met de hoogste gemiddelde BMI (Body Mass Index) van Amerika, want ze staan op plaats 5 van de 51. Verder heeft 29.6% van de bevolking een BMI van meer dan 30, wat algemeen wordt aangeduid als obesitas. Ter vergelijking, het algemene BMI cijfer in Nederland is 24.9 waarbij maar 13.5 % een BMI van boven de 30 heeft. Mijn BMI is momenteel 23,6 waarbij alleen mijn buik bij de feestdagen last van obesitas heeft.
Nu een half jaar later, begin ik het wel wat beter te begrijpen. Het is bijvoorbeeld (bijna) onmogelijk om zonder auto ergens te komen Zelfs woonwijken zijn zo ingedeeld dat je al gauw 3 km met de auto moet omrijden om een huis te brereiken dat hemelsbreed op zo’n 200 meter afstand ligt. Verder is er bijna geen infrastructuur voor vervoer zonder auto. Onze kinderopvang ligt 1 km verderop. Helaas is het behoorlijk gevaarlijk om de weg die er tussen ligt te voet over te steken, een risico dat ik niet graag neem met onze kleinste.
Toen we nog geen twee auto’s hadden heb ik eens getracht mijn klant met het openbaar vervoer te bereiken. Zie hier wat Google voorstelde (Google Route planner openbaar vervoer). Behalve dat voor een afstand van 37 km je 3,5 uur onder weg bent wordt geadviseerd voor de eerste etappe nog steeds de auto te nemen!
Daarnaast gebruiken Amerikanen niet alleen veel hun auto, ze hoeven er ook niet eens uit. Naast bekende drive through fast food ketens zijn bestaan er ook Drive in apotheek, drive in bioscoop, drive through starbucks, drive in supermarket en drive through bank. Ik zou als ik een bankovervaller was, het liefst dat laatste loket nemen. Ben je in iedergeval wel snel weg.
Een andere oorzaak voor het ‘BMI probleem’ is het eten hier. Ten eerste zijn porties in restaurants en fast-food ketens gigantisch en verder, vergeleken met Nederland, zout en vet. Het is mij na vijf maanden nog steeds niet gelukt om in een restaurant een kleine maaltijd volledig te verorberen. Pogingen om porties via de overheid te regulieren zijn gestuit op hevige weerstand. ‘Waar haalt de overheid het lef gedaan om zich zo met de levenssfeer van de gewone Amerikaan te bemoeien” hoor je zowel uit linkse als uit rechtse hoek. Zwaarlijvigheid wordt op die manier een soort pattriotisme.
Verder is de scheidslijn tussen dik en dun vooral gebaseerd op economische situatie. Je kan bij een Fast Food keten als MacDonalds, Waffle house, Wendy’s of Taco Bell makkelijk je buikje vol eten voor 5 à 6 dollar. Dit terwijl wanneer je in een kwaliteits supermarkt je eigen verse spullen bij elkaar zoekt je al gauw 12 à15 dollar per persoon kwijt zal zijn. Je kan ook opvallend gezondere mensen bij Whole Foods zien winkelen dan de gemiddelde klant bij Wallmart.
En dan heb ik het nog niet eens over dat gemak het grootste leitmotief van veel Amerikanen is. Zij zien koken vooral iets wat je alleen met hele speciale gelegenheden doet. Verder is het meer opwarmen van kant-en-klaar maaltijden. Sneller en minder op te ruimen na afloop. Wallmart verkoopt ook veel meer van dit soort producten. Kant en klaar maaltijden zijn minder gezond en bevatten naar verhouding veel suiker en vet.
Tenslotte wordt dit alles nog versterkt omdat sportscholen redelijk prijzig (80 dollar per maand) zijn, zeker gezien het minimum inkomen hier. Zover ik heb kunnen waarnemen hoort de gemiddelde sportschool bezoeker bij de hoogste inkomensregionen.Jammer genoeg heb ik ook een groot aantal kinderen zien fitnesssen. Ga toch buitenspelen!
Alles bij elkaar is een schone lijn een luxe waar je heel veel voor over moet hebben om die te bereiken.
Nu is het natuurlijk de vraag wat dit alles doet met mijn gewicht. Hier onder mijn gewicht van de afgelopen twee jaar:
Onderzoek naar overgewicht laat zien dat Georgia met 27.0 kg/m2 bij de staten hoort met de hoogste gemiddelde BMI (Body Mass Index) van Amerika, want ze staan op plaats 5 van de 51. Verder heeft 29.6% van de bevolking een BMI van meer dan 30, wat algemeen wordt aangeduid als obesitas. Ter vergelijking, het algemene BMI cijfer in Nederland is 24.9 waarbij maar 13.5 % een BMI van boven de 30 heeft. Mijn BMI is momenteel 23,6 waarbij alleen mijn buik bij de feestdagen last van obesitas heeft.
Nu een half jaar later, begin ik het wel wat beter te begrijpen. Het is bijvoorbeeld (bijna) onmogelijk om zonder auto ergens te komen Zelfs woonwijken zijn zo ingedeeld dat je al gauw 3 km met de auto moet omrijden om een huis te brereiken dat hemelsbreed op zo’n 200 meter afstand ligt. Verder is er bijna geen infrastructuur voor vervoer zonder auto. Onze kinderopvang ligt 1 km verderop. Helaas is het behoorlijk gevaarlijk om de weg die er tussen ligt te voet over te steken, een risico dat ik niet graag neem met onze kleinste.
Toen we nog geen twee auto’s hadden heb ik eens getracht mijn klant met het openbaar vervoer te bereiken. Zie hier wat Google voorstelde (Google Route planner openbaar vervoer). Behalve dat voor een afstand van 37 km je 3,5 uur onder weg bent wordt geadviseerd voor de eerste etappe nog steeds de auto te nemen!
Daarnaast gebruiken Amerikanen niet alleen veel hun auto, ze hoeven er ook niet eens uit. Naast bekende drive through fast food ketens zijn bestaan er ook Drive in apotheek, drive in bioscoop, drive through starbucks, drive in supermarket en drive through bank. Ik zou als ik een bankovervaller was, het liefst dat laatste loket nemen. Ben je in iedergeval wel snel weg.
Een andere oorzaak voor het ‘BMI probleem’ is het eten hier. Ten eerste zijn porties in restaurants en fast-food ketens gigantisch en verder, vergeleken met Nederland, zout en vet. Het is mij na vijf maanden nog steeds niet gelukt om in een restaurant een kleine maaltijd volledig te verorberen. Pogingen om porties via de overheid te regulieren zijn gestuit op hevige weerstand. ‘Waar haalt de overheid het lef gedaan om zich zo met de levenssfeer van de gewone Amerikaan te bemoeien” hoor je zowel uit linkse als uit rechtse hoek. Zwaarlijvigheid wordt op die manier een soort pattriotisme.
Verder is de scheidslijn tussen dik en dun vooral gebaseerd op economische situatie. Je kan bij een Fast Food keten als MacDonalds, Waffle house, Wendy’s of Taco Bell makkelijk je buikje vol eten voor 5 à 6 dollar. Dit terwijl wanneer je in een kwaliteits supermarkt je eigen verse spullen bij elkaar zoekt je al gauw 12 à15 dollar per persoon kwijt zal zijn. Je kan ook opvallend gezondere mensen bij Whole Foods zien winkelen dan de gemiddelde klant bij Wallmart.
En dan heb ik het nog niet eens over dat gemak het grootste leitmotief van veel Amerikanen is. Zij zien koken vooral iets wat je alleen met hele speciale gelegenheden doet. Verder is het meer opwarmen van kant-en-klaar maaltijden. Sneller en minder op te ruimen na afloop. Wallmart verkoopt ook veel meer van dit soort producten. Kant en klaar maaltijden zijn minder gezond en bevatten naar verhouding veel suiker en vet.
Tenslotte wordt dit alles nog versterkt omdat sportscholen redelijk prijzig (80 dollar per maand) zijn, zeker gezien het minimum inkomen hier. Zover ik heb kunnen waarnemen hoort de gemiddelde sportschool bezoeker bij de hoogste inkomensregionen.Jammer genoeg heb ik ook een groot aantal kinderen zien fitnesssen. Ga toch buitenspelen!
Alles bij elkaar is een schone lijn een luxe waar je heel veel voor over moet hebben om die te bereiken.
Nu is het natuurlijk de vraag wat dit alles doet met mijn gewicht. Hier onder mijn gewicht van de afgelopen twee jaar:
Mijn hypothese dat mijn gewicht hier zal toenemen wordt in ieder geval door de grafiek niet tegengesproken. Later meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten