Midlife Crisis

Waar ook in Amerika, de etherfrequenties worden naast de al eerder genoemde religieuze zenders (zie Twighlight Zone)  voornamelijk bevolkt de ‘good old’ eighties (rock) stations

De Michael Jackson’s, Bon Jovi’s en tal van ander langharig tuig dat blijkbaar in de VS veel populairder was dan in Europa zijn dan ook overal luid en duidelijk aanwezig. En als je goed kijkt gaat dit veel verder dan alleen de muziek uit die tijd. De klassieke Star Wars films (78 – 84) worden nog steeds verheerlijkt of misschien is uitgemolken wel een beter woord. Zo is er geen shop in het nabij gelegen winkelcentrum dat geen product heeft met een referentie naar Darth Vader of Luke Skywalker. Daarnaast heeft ook Mike Tyson  (hoogtepunt tussen 1988 – 1990) meer bekendheid dan de huidige generaties zwaargewichten en is showworstelaar Hulk Hogan (86-91) met zijn partijen uit de jaren tachtig nog altijd immens populair.  Verder is  "Commodore 64" (1982) een Geuzenterm voor iedere oudere jongere en zelfs de toenmalige president , Ronald Reagan (81-89), wordt zowat heilig verklaard door zowel rechts als links.

Wellicht is het wat psychologie van de koude grond maar volgens mij toont de VS momenteel symptomen van een heuse midlife crisis. Immers, na de Tweede Wereldoorlog was de rest van wereld volledig afhankelijk van Amerika in zowel economisch, cultureel en politiek opzicht. De babyboom generatie gaf de noodzakelijke groei en verder was er de nodige ruimte om zich vrij te expanderen. In de jaren tachtig begon het Oostblok ook nog eens te verkruimelen en was Amerika als enige overgebleven wereldmacht op het toppunt van zijn carrière. 

Nu, anno 2014, heeft het Uncle Sam het moeilijk. Babyboomers gaan met pensioen en het kapitalisme heeft een stevige knauw gehad in de kredietcrisis. Ook politiek gezien heeft Amerika nogal wat verlies geleden in Irak, Afghanistan, 9/11 en interne conflicten. Ook hierdoor is de macht in de wereld aan het kantelen naar Zuid-Oost Azië met China voorop. In deze tijd van onzekerheid verlangen veel Amerikanen terug naar de jaren 80 waarin alles beter was (en misschien zij zelf ook wel).

Wil Amerika het tij keren (indien überhaupt mogelijk) zullen zij zich opnieuw moeten uitvinden. Afscheid nemen van wat eens was. Beroemde talkshows als ‘the tonight show’ en 'the late show’ hebben net het vertrek aangekondigd van hun presentatoren uit de jaren 80. Jay Leno is net met pensioen gegaan en David Letterman zal tot het eind van dit jaar te zien zijn. Lijkt me het beste wat Amerika op grotere schaal kan doen. Verbrand je verleden en verrijs als een feniks uit de as!

Road trip Nashville

Mijn ouders waren op bezoek en aangezien mijn vader nogal een country fanaat is leek het ons een goed idee een lang weekendje Nashville te plannen. Nashville ligt op zo’n 230 mijl (370 km) van Atlanta in het aangelegen Tennessee en dus nog net te doen met de auto. Zo’n autoreisje (road trip) is diepgeworteld in de Amerikaanse cultuur en een favoriete bezigheid van Amerikanen die hun hand er niet voor omdraaien om dezelfde afstand af te leggen voor een beleefdheidsbezoekje. Dus voor de volledige ervaring wij allemaal in de auto.

Nadat we de drukte van Atlanta verlaten hadden kon ik voor het eerst in mijn leven pas echt goed de cruise control gebruiken. Zonder tussenstop had ik mijn gaspedaal tot aan Nashville niet meer hoeven aan te raken. Echter hebben we een kleine aan boord dus waren we ergens net voor bij Chattanooga bij een (erg) lokaal tentje geparkeerd. Toen ik binnentrad zaten er drie mannen van een ondefinieerbare leeftijd aan de bar en ze keken allemaal op hetzelfde moment om. Ik hoorde spontaan Sergio Leone opzwellen en bereide me op een pistoolduel voor. De spanning werd verbroken toen Marta met een krijsende Lisa binnen kwam. Echter we konden haar niet daar verschonen. Volgens de barvrouw was dat niet hygiënisch en niet toegestaan door de lokale keuringsdienst van waren. Voor Lisa zelf zou het ook niet erg proper zijn geweest want ik geloof dat de parkeerplaats voor deze bar nog schoner was dan het etablissement zelf.

Nashville zelf heeft een echte Amerikaanse muziek historie. Vooral country muziek is diepgeworteld in deze stad. In elke bar of eetgelegenheid is er van sóchtends vroeg tot diep in de nacht live muziek. Een gezellige plek voor vrijgezellen feestjes of bedrijfsuitjes. Prominent in de stad is de Country Music Hall of Fame met daarom heen een echt museum. Eerlijk gezegd deed het mij allemaal nogal kunstmatig en nep aan. De franje en glitter van de tentoongestelde cowboypakjes waarmee artiesten als Roy Rogers en Lefty Frizzel (echt waar) optraden staat wat mij betreft model voor veel zaken in Amerika zelf. Ziet er snel uit maar eigenlijk nep en zonder veel inhoud. Dit wordt in Nashville nog eens extra geïllustreerd door één van haar grote attracties, een volledig nagebouwd Parthenon. Degene in Athene mag dan half vernietigd zijn, in Nashville staat hij in volledige grootte met een gereconstrueerd standbeeld van de godin Athene.

Replica Parthenon Nashville

Replica van Athena Parthenos

Een mooie tegenhanger van al deze franje is Johnny Cash. Aan de ‘man in black’ waren geen kleurige cowboypakjes of lijzige steel guitar solo's besteed. Misschien dat Cash daarom muziekgenres, continenten en bevolkingsgroepen kon overbruggen. Het kleine maar eerlijke museum ergens in een wat achterliggend steegje is wat mij betreft een aanrader. 

Johnny Cash

Cultuur

Cultuur laat zich moeilijk in woorden vatten. Hierom drie fotos':

Bartlesville, Oklahoma, USA:

Milaan, Italië:

(mijn) Amsterdam, Nederland (hoewel sommige Amerikanen daar anders over denken):