Ook op deze vluchten voor mijn een nieuwtje. Touch screen voor het 'inflight entertainment system'. Had ik me net voorgenomen een 'blogje' te wijden aan die rottige knopjes op de afstandbediening (in mijn laatste 4 vluchten werkte het 'rechts knopje' nauwelijks en tot grote frustratie moest je soms wel 10 minuten proberen een bepaalde functie te selecteren). Maar hier niets van dit alles. Ik vroeg me af wat we gewend zullen zijn over vijf jaar waardoor deze technologie ook weer verouderd aandoet. Een voordeel was verder dat het scherm bijna vanuit alle hoeken goed te zien was. Dat ontneemt me mijn heimelijke plezier om medepassagiers zich in de meest vreemde posities moeten wringen om nog wat van het scherm te kunnen zien...Op Amerikaanse binnenlandse vluchten lijkt iedere passagier wel een frequent flyer. Nadat bij mijn overstap in Salt Lake City de gouden en platina kaarten waren 'geboard' stonden we nog met anderhalve man en een paardenkop. Iedereen weet ook allemaal wat te doen bij vertragingen. Blijkt een constant gespreksthema te zijn: service van de luchtvaart maatschappij. Maatschappij 1 vliegt meer op tijd maar heeft horken van stewardessen terwijl een maatschappij verouderde toestellen heeft en krenterig is op airmiles.
 |
| Een gate bij Reno Tahoe Airport |
Nog een gelukje, na al mijn dramatische overstappen had ik geen hoop meer om mijn bagage op de band aan te treffen. Maar dit was ongegrond. Mijn koffer lag gewoon klaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten